آئین مستان

ای غنچه ی ناز، ای حسرت آب
ای عشق حسین، ای جون رباب
بیچاره ی تو لب های فرات
گهواره ی تو کشتی نجات
داری میزنی پرپر اِی پرستوی بی تاب
رو زدش به این لشکر واسه تشنگیت ارباب
لالایی علی لای لای.....
تو خیمه ی غم مادر نگرون
قنداقه ی تو غرقابه ی خون
رو دستای من پرپر گل روت
مشتم شده پُر از خون گلوت
آخ که نداره بابات پای به حرم رفتن
بیرون بکشم تیر و سر میشه جدا از تن
لالایی علی لای لای.....
شیش ماهه ی من قربون نگات
مونده هنوز هم خنده رو لبات
از تو چجوری من دل بکَنم
جون میکَنم و خاکت میکنم
رفتی و دعام اینه با دلی که شد پُر خون
قنداقه ی تو از خاک با نیزه نیاد بیرون
لالایی علی لای لای.....

قاسم قاسم تربت کرب و بلا لاله گون است

قاسم قاسم شهادت در نگاه تو چگونه است

مولا اَحلی من العسل.....

فردا میون صحرا بارون غم میباره

فردا تو میدون حسن زنده میشه دوباره

فردا همه کربلا بوی مدینه داره

مولا اَحلی من العسل.....

آقا مولا اذن میدانم بده جان جانان

آقا مولا برایت نامه آوردم عمو جان

حی علی خیرالعمل....

قاسم ببین تو صحرا من یاوری ندارم

حتی زره ندارم که واسه تو بیارم

دستخط باباتو من روی چشام میذارم

مولا اَحلی من العسل.....

قاسم قاسم تربت کرب و بلا لاله گون است

قاسم قاسم شهادت در نگاه تو چگونه است

مولا اَحلی من العسل.....

فردا که تیر و نیزه تو پهلوهات میشینه

فردا که همسر تو دلتنگ و دل غمینه

نجمه تورو عزیزم تو خاک و خون میبینه

باید چطور ببینم رو نیزه ها سرت رو

یا زیر سُم مرکب اعضای پیکرت رو

باید چطور بدم من جواب مادرت رو

مولا اَحلی من العسل.....

عشقی که سراسر احساسه

زیبا مثل وقت بارونه

قلب عاشقم گرفتارِ ذکر یا رقیه خاتونه

عشق همه ست میده ذکرش نفس

اوج جنون وسط هروله ست

جون گدا به فداش این و بس

جونم فدای دختر ارباب کربلا

تا به ابد به منکرش هم لعنت خدا

اصلاً کسی که منکرشه باید اولش

ثابت کنه وجود خودش رو برای ما

... جانم رقیه ، جانم رقیه ، جانم رقیه ...

اسمش رو تپش تپش میگه

قلب هر کسی که مجنونه

ذکر رو لب اباالفضل هم ذکر یا رقیه خاتونه

دل میبره به خدا محشره

عشق دل علی اکبره

جونم چقدر شبیه مادره

مجنون سر به دارم و در تاب و در تبم

میگم رقیه مذهبم اینه منسبم

یک عمریه که قبله ی قلبم شده دمشق

چون که رقیه ای شده ی دست زینبم

... جانم رقیه ، جانم رقیه ، جانم رقیه ...

مِی مینوشم از لب ساغر

میگردم به دور مِیخونه

رمز و راز و علت مستی ذکر یا رقیه خاتونه

هستم گداش میره قلبم براش

دیوونگی داره جذب نگاش

کرب و بلا میبره با نگاش

هستم دخیل و بسته به موی رقیه ام

ای جونم عاشق گل روی رقیه ام

واللّهه عزت همه عمر من اینه که

من ریزه خوار و نوکر کوی رقیه ام

... جانم رقیه ، جانم رقیه ، جانم رقیه ...

غریبم و ندارم آشنایی
نمونده توی حنجرم صدایی
کاش بودی و میدیدی توی کوفه
پُر شده از دروغ و بی وفایی
کوفه چه نامرده ، تاریک و دلسرده
کوفه چه بی رحمه ببین با من چه ها کرده
خستم از این مردم از این شهری که پُر درده
شرمندم من از وفای کوفه
آوارم تو کوچه های کوفه
اینه رسم مردمای کوفه
ثارالله، حسین عزیز زهرا
خسته شدم از این شبای تیره
که داره دیگه جونمو میگیره
نامه نوشتم که بیای شرمندم
میخوام بگم نیا میدونم دیره
بیتاب و حیرونم، لبریز بارونم
گفتم بیا اما ولی حالا پشیمونم
نقشه برات دارن واسه اینه که دل خونم

وقتی بازارو نگاه میکردم
واسه زینبت دعا می کردم
زیر لب تورو صدا میکردم
ثارالله، حسین عزیز زهرا
عهدی که بستن و شکستن آقا
دستامو توی کوچه بستن آقا
بازار تیر و نیزه ها چه داغه
در انتظار تو نشستن آقا
کوفه چه در پیشه ، برگرد که آتیشه
برگرد که سهم خواهر تو آه و آتیشه
پیش نگاهش کربلا دریای خون میشه
این اشکام روضه برات میخونه
برگرد اکبرت هنوز جوونه
داغ اصغرت به دل میمونه
ثارالله، حسین عزیز زهرا

میم مثه مادر

یه مادری که وسعتش، یه آسمونه

یه مادری که رحمتش، تا بی کَرونه

یه مادری که مادرِ، فَصلِ خزونه

میم مثه مادر

یه مادری که غربتش، غمِ زمونه

یه مادری که آه سردِ، نیمه جونه

یه مادری که قامتش، خیلی کمونه

میم مثه مادر

یه مادری که، سایه ی لطفش، رو سر اَبراست

یه مادری که، ساحلِ قلبش، پُشتُ پناهِ خُروشِ دریاست

میم مثه مادر

یه مادری که، مادرِ کُلِّ غمایِ دنیاست

یه مادری که، قدش کمونه، ولی ستونِ، عرشِ مُعلاست

میم مثه مادر

مادرِ مهتاب، مادرِ زینب،مادرِ ارباب

آهُ واویلا....

میم مثه مَردم

یه مَردمی که خیلی بی حیا و پستن

یه مَردمی که ریشه یِ عدل و گُسستن

یه مَردمی که دستِ یه امیر و بستن

میم مثه مَردم

مَردمی که فقط تو کینه ها یه دستن

دیدن چی شد، ولی سر جاشون نشستن

اونایی که حُرمَتِ حیدرُ شکستن

میم مثه مَردم

مَردمِ شهری که حُرمَتِ یاس دریدن

میون کوچه، با دست بسته، نورِ چشاشُ، هی میکشیدن

میم مثه میخُ،میم مثه مرگِ، یه مادرُ، یه بَچَّشُ دیدن

میم مثه مَردی، که پیش چشماش، خونشو به آتیش کشیدن

میم مثل ماهِ، کبودِ حیدر، دَلیلِ بود و نبود حیدر

میم مثه مادر

مادرِ مهتاب، مادرِ زینب،مادرِ ارباب

آهُ واویلا....

میم مثه مَرهَم

مَرهَمِ زخمِ سینه ای که خون می باره

زخمی که جز تحملش، نداره چاره

زحمی که مَرهَمی به روش، اثر نداره

میم مثه مَحرَم

مَحرَم رازِ سینه ای، که بی پناهه

مَحرَم اونکه مَحرَمش، فقط یه چاهه

اونکه به غربتش دَرُ ،کوچه گواهه

میم مثه مَردی

که تو مدینه، میدن نشونش هی با اشاره

حتی برایِ، جواب سلامش، مردم میگیرن، هی استخاره

میم مثه مَردی

که داغِ یارش، کرده چشاشُ، پُر از ستاره

کسی نمونده، نه اینکه مَرهَم، این که رو زخماش نمک نذاره

میم مثه مشکل،چشایِ مادر

میم مثه مسمار کابوسِ حیدر

میم مثه مادر

مادرِ مهتاب، مادرِ زینب،مادرِ ارباب

آهُ واویلا....

با صدایِ مناجاتت،شبا مادر بیدار میشم

اشکاتُ وقتی می بینم،دوباره بیقرار میشم

انگاری میبری از خاطرت درداتُ هرشب

که میشه خرج همسایه دعاهایِ تو مُرتب

یک هم فکر ما باش واسه ی خودت دعا کن

سه ماه داری می سوزی تویِ آتیشِ این تب

مادر مهربونی،روحِ خونهِ مونی

حرفِ رفتنُ نزن،خیلی تو جَوونی

واویلا،واویلا....

وقتی حالت رو می پرسم

چرا مادر دَمَق میشی

پا میشی واسه دلگرمیم

ولی زود بی رمق میشی

چرا گلبرگ گُونَت غرقِ شبنم میشه مادر

میدونم که یه روزی درد تو کم میشه مادر

یعنی میشه دوباره حالِ این خونه عوض شه

یعنی میشه ببینم بسترت جمع میشه مادر

دنیامه نگاهت، فدایِ رویِ ماهت

میسوزم با اشکُ،میسوزم با آهت

مادر مهربونی،روحِ خونهِ مونی

حرفِ رفتنُ نزن،خیلی تو جَوونی

واویلا،واویلا....

بزار دستت رو، رویِ شونم

وقتی که داری پا میشی

نَفَسِت بند میاد آخه

هر دفعه جا به جا میشی

میدونی وقتی اُفتادی زمین، من چی کشیدم

تا ابد از جلو چشمام نمیره هرچی دیدم

همه دنیا خراب شد رو سرم اون لحظه ای که

تو زیر دست و پا بودی صدات رو می شنیدم

وای از این زمونه،دردام بی اَمونه

دردایِ دلِ من،قدِ آسمونه

واویلا،واویلا....