آئین مستان

طاقت ندارمُ

جز بوسه بر گلوی تو حاجت ندارمُ

می بوسمت ولی

هدیه به غیر گریه برایت ندارمُ

من دختر توأم

اما به دختر تو شباهت ندارمُ

دیگر نشانه ای

جز پنج خط سرخ به صورت ندارمُ

هی میخورم زمین

مثل گذشته آن همه قدرت ندارمُ

چو مثل فاطمه است

از این قد خمیده شکایت ندارمُ

دشنام می دهند

با دختران شام رفاقت ندارمُ

از شمر و حرمله

از زجر انتظار محبت ندارمُ

از معجرم مپرس

رغبت به صحبت از شب غارت ندارمُ

تو رفتی از برم

از آننآنی به بعد یک شب راحت ندارمُ

یا رقیه یا رقیه یارقیه
اصلا رقیه نه دختر خودت
یک شب میانه کوچه بماند چه میکنی
در بین ازدحام شلوغی بترسد
یک تن به او کمک کند نرساند چه میکنی
اصلا خیال کن کسی دختر تو را
در بین جمعیت بکشاند چه میکنی
یا رقیه یارقیه یارقیه
اصلا خیال کن که کسی دختر تو را
در بین جمعیت بکشاند چه میکنی
اصلا کسی بیاید و با تازیانه اش
خاک از لباس بتکاند چه میکنی
اصلا خدانکرده روی صورتش
سیلی محکمی بنشاند چه میکنی
یا فرض کن که دختر تو جای بازیش
هرشب دعای مرگ بخواند چه میکنی
یا رقیه یا رقیه یا رقیه
سلام تازه ز ره آمده گلویت کو
سلام همسفر نی سوار من بابا
چقدر حرف برای تو داشتم اما
بیا کمی بغلم تا که خسته ام بابا
به عمه ام گفته ام امروز شانه ای بزند
به گیسوان پریشانِ مختصر مویم
از زمان که تو رفتی همه کسم شده است
تمام درد دلم را به عمه میگویم
تمام درد خودم بردم از یادم
تنور خانه خولی چه کرده با سرتو
تو چوب خوردی ومن سنگ ای عزیز دلم
فدای نرگس چشمت سه ساله دختر تو
بابا،بابا حسین بابا حسین
یاد داری تو روی نی بودی
من هم از پشت ز ناقه افتادم
گریه کردی برای من
من هم از دور به تو بوسه میدادم
بابا،بابا حسین بابا حسین
بر مدافع حرما سینه بزن
این افتخارمه تنها شعارمه
باید که جون بدم من پای سه ساله
خصم امیه ام عبد رقیه ام
تاج‌سر منه زهرای سه ساله
پیدا نمیشه هیچکی شبیهش
دلهای ما رو بستن به زریحش
به خدا کافر هر کسی منکرشه
محتشم تر شده هر کسی شاعرشه
بس که داره شباهت به زهرا به خدا
زائر فاطمه است هر کسی زائرشه
گدای شهزاده عشقم
بنده بانوی دمشقم
عالم اسیرشه حاتم فقیرشه
هستی بها گرفت از هست رقیه
حتی مسیحیا تو اون صحن  و سرا
حاجت روا میشن با دست رقیه

سلام بابای خوبم، قدم رو ،چشای من گذاشتی

كجا بودی باباجون، مگه از دلم خبر نداشتی

با رفتنت روزم سیاه شد

خیمه ی غم تو قلبم به پا شد

ببین كه غرق خون شد نگاهم وقتی نبودی

ببین كه بی تو چهره ام گرفته رنگ كبودی

ببخش اگه موهام نداره شونه

ببخش گوشم اگر كه غرقه خونه

سرت رو ،باباجون تو، آغوشم میگیرم

میخوام كه براتو بمیریم

حكایت ِ غمم رو بخون از نگاه ِ نیمه جونم

تموم غصه هامو ببین تو نگاه  ِغرق خونم

بگم برات افتادم از رو ناقه بابایی

داد می زدم باباجون كجایی

بجای زانوی تو، سرم رو ،رو خاك گذاشتم

یه دست سنگین اومد،ولی من، بابا نداشتم

شبیهه لاله روی دختر شد

كه دخترت شبیهه مادرت شد

به سختی می بینم،تو رو ای قرص ماهم

كه سویی نداره نگاهم

سرت رو باباجون تو آغوشم میگیرم

میخوام كه براتو بمیریم

اگر كه شكسته سر دخترت

نخور غصه بابا فدای سرت

اگر نیمه جانم،اگر ناتوانم

نخور غصه بابا،فدای سرت

حُسینٌ قَتیلٌ با الوادی الطُفُوف

و ناحَت علیه عُیونُ الصُیوف

حَبیبُ السَماء ِسَلیبُ الرَداء

و ناحَت علیه عُیونُ الصُیوف

اگر که شکسته سر دخترت،

نخور غصه بابا،فدای سرت

اگر نمیه جانم   اگر ناتوانم

نخور غصه بابا   فدای سرت

کنارم آمدی حالا،که من افتاده ام از پا

ببین من هم شدم آخر شبیهه مادرم بابا

شبیهه غنچه ای زیر،لگد بنگر که پژمردم

سر نیزه،تو سنگ ومن،به پایت کعب  نی خوردم

اگر که سرت بوی نان می دهد

غذای مرا ساربان می دهد

شکست پهلویم را به ضرب لگد ها

غذای مرا ساربان می دهد

دوچشم زخمیت دیدم

که جای زخم ِ چشمم سوخت

به خون آغشته شد مویت

ببین که موی من هم سوخت

نمی پرسم از انگشتر

مپرس از آن النگویم

مگو بابا تو از معجر

ز پیراهن نمی گویم

کشید از سرم روسری ام عدو

کشیدم خجالت ز روی عمو

به زخمم نمک زد مرا تا کتک زد

کشیدم خجالت ز روی عمو

سرم را بسته ام مثل سر ناز عمو باشد

عدو می دید غش کردم،به جایم عمه را می زد

چه گویم از دل خون و رخ نیلوفر عمه

از این درد سرم خسته ام ، شدم دردسر عمه

حُسینٌ قَتیلٌ با الوادی الطُفُوف

و ناحَت علیه عُیونُ الصُیوف

حَبیبُ السَماء ِسَلیبُ الرَداء

و ناحَت علیه عُیونُ الصُیوف

من خیلی چشم برات بودم، دیر اومدی بابا

چرا حالا که من شدم، پیر اومدی بابا

من دیگه اون سه ساله، که دیدی بودی نیستم

ببخش اگه نمیشه روی پاهام بایستم

شونه ندارم برای موی پریشونت، الهی قربونت

بذار با دستام پاک کنم لب پر از خونت، الهی قربونت

عمه نذاشت و گرنه خواستم فدا پدرشم

دلم می خواست توی تشت برا سرت سپرشم

بذار بگم که دشمنت خدایی بی دینه، چشام نمیبینه

بذار بگم که دشتشون چقدره سنگینه چشام نمیبینه

یه بار دو بار هزار بار دیدم با این چش تار

با دیدن من افتاد از نی سر علمدار

میدونی چرا صورت من شده کبود ، عمو نبود

میدونی چرا موهام گرفته بوی دود ، عمو نبود

میدونی چرا رمق تو زانو هام نبود ، عمو نبود

میدونی چرا رفتم محله یهود ، عمو نبود

عمو نبود، عمو نبود

به خدا که آتیش روی چادرم نبود ، عمو که بود

یه دونه موی سفید روی سرم نبود ، عمو که بود

به خدا که دستی پی معجرم نبود ، عمو که بود

کسی توی صحرا پی گوشوارم نبود ، عمو که بود

عمو نبود، عمو نبود

حالا که سرم روی خاک این خرابه هاست ، عمو کجاست

حالا که روی لبام همش خدا خداست ، عمو کجاست

حالا که حرم تو ازدحام دشمناست ، عمو کجاست

حالا که همش رقیه زیر دست و پاست ، عمو کجاست

عمو کجاست، عمو کجاست

بی تو همه افتادن به این روز سیاه ، عمو بیا

بی تو منم و محله ی نامحرما ، عمو بیا

داره میکشه من و نگاه شامیا ، عمو بیا

غرور من و شکسته دست بی حیا ، عمو بیا

عمو بیا، عمو بیا