آئین مستان

ای نوگل باغ حسن، ای یاس من ای یاس من

افتادی ایلاله‌ی پرپر میون خاک و خون

مونده گلبرگ تن تو زخمی تیغ خزون

آتشم زد آه تو

 قصه ی کوتاه تو

غصه ی جانکاه تو

ای کریم ابن کریم

 شد بلای تو عظیم

 داری از غم می کُشیم

از غمت توی چشام، نقش دریا می کشی

لحظه ی جون دادنت، رو دلم پا می کشی

قاسمم ای قاسمم

تنت رو خاک کربلا، افتاده زیر دست و پا

تو شلوغی گم شده آه ضعیفت وای من

پر شده از رد پا جسم نحیفت وای من

رد پای کینه وای

کینه ی دیرینه وای

غرق خونه سینه وای

داری آوای حزین

ناله های آتشین

می کشی پا رو زمین

تا دل پر خون من، شد به داغ تو اسیر

زنده شد تو خاطرم، قصه ی تابوت و تیر

قاسمم ای قاسمم

سیزده ساله گلی بود زگلزار حسن

چشم شهلاش چنان چشم گوهر بار حسن

هر که براو نظر افکند،خدا می داند

شد دلش سوخته ی عشق شرر بار حسن

عاشق اویم و با دست غمش می خواهم

که روم پای سردار حسن

آنچنان بوی پدر داشت که زینب

زتماشای جمالش شده بیمار حسن

حالیا آمده تا اینکه شود هیمنه ی کار حسن

گرم شد دردل آن معرکه بازار حسن

او مگر کیست رخش ماه شب تارحسن

سیزده سال زمین دور قدش گردیده

سیزده سال زمان صورت ماهش دیده

سیزده سال به خورشید صفا بخشیده

سیزده سال حسین بن علی روی مهش بوسیده

سیزده سال دل از دست حرم دزدیده

سیزده سال به دنبال علمدار مریدانه دویده

و ازاو طرز سرودست زدن در وسط معرکه ها را دیده

سیزه سال ملایک زخودش پرسیده

چه کسی ماه تر از روی دل آرای گل نجمه به عالم دیده

سیزده سال خودش را به براکبر لیلا دیده

سیزده سال سحر منتظر یک سحر چشمانش

سیزده سال قمر در قدح چشمانش

سیزده سال فلک چرخ زده دور سرچشمانش

سیزده سال سمک تشنه لب پلک تر چشمانش

سیزده سال ملایک  همه دلباخته و دعواشان به سریک نظر چشمانش

کاش میشد که شوم کشته ی تدبیر و قضا و قدر چشمانش

ما چه دانیم وچه گوییم و چه خواهیم ازاو  این همان است

که یحیی ویمیت است تب پر شرر چشمانش

حربه ی قتل جهانیست نهان زیر سرچشمانش

وای اگر تیغ کشد از کمر چشمانش

عالمی پر شود از کشته بی بال و پر ودست وسرچشمانش

حالیا آمده تا جانب میدان برود دیدن  جانان برود

آمده رخصت میدان زعمو کرده طلب با دل پر زتب

با وجودی پر تب  بی  زره و خود ندار

بسته برچهره خود نیمه عمامه که با صورت پنهان برود

بسته شمشیر عمو را به کمر با لب عطشان دل سوزان برود

اشک ریزان زقفا عمه  عمو محو عبور پر شورش گوییا جان زتن خسرو خوبان برود

گفت ارباب هم اکنون  همه ی کفر به یک سو و به جنگش همه ایمان برود

با صدای ملکوتی رسایی قاسم ، آمد و در وسط معرکه سرداد،ندایی قاسم

که منم عشق حسن سبط علی شیرخدا

لا فتی الا علی لاسیف الا ذوالفقار

که منم عشق حسن سبط علی شیرخدا

کرد هنگامه به پای قاسم،زیرلب داشت نوایی قاسم

داشت چون اکبر لیلا ،به سرش شوق رهایی قاسم

ازرق شامی بی ریشه فرستاد،به جنگ پسرفاطمه یک یک  پسرانش

که همه با لب شمشیر یل نجمه فتادند

خودش امد و با ضربه قاسم  به درک رفت

صدای همه ی خیمه به تکبیر به پاخواست ازاین رزم تماشایی قاسم

لافتی الا علی لا سیف الا ذوالفقار

نگهان از همه سو سنگ به سوی گل سرخ حسن آمد

و یك ضربه ی شمشیر به فرقش

و یك نیزه لب تشنه برآورد سر از سینه ی غوغایی قاسم

فتاد از فرس و از نفس افتاد  میان قفس دشمن و فریاد برآورد

عمو جان به ره عشق تو كرده است فدایی قاسم

چاره ساز همه ی عالم امكان،بخدا لرزه فتاده به جانش

رفته از دست توانش،و همی تازه شده داغ جوانش

هر چه می گشت نمی جست نشانش

با دل بشكسته صدا زد كه كجایی قاسم

خواهم چو اکبر روم به میدان

 ای شاه خوبان کرم نما

مرا چو یاران ای ماه تابان

 فدایی این حرم نما

جان رقیه برم نگردان

 از راه احسان عموی من

بنگر به اشکم که چون فتاده

 در دیده غلطان به روی من

افتادم از پشت فرس

 عمو به فریادم برس

جانم فدایت عموی تنها

 عزیز زهرا ای دلبرم

غمی ندارم من از یتیمی

 تا که تو هستی تاج سرم

از سوی بابا آورده ام من

 اجازه نامه برای تو

کرده وصیت بابای خوبم

خونم بریزم به پای تو

افتادم از پشت فرس

عمو به فریادم برس

به دل هراسی ندارم از مرگ

 سر مست عشقم چو اکبرم

خوش ام اگر که افتد سر من

 این پیکر من برابرم

افتادم از پشت فرس

 عمو به فریادم برس

جانم فدایت عموی تنها

 عزیز زهرا ای دلبرم

غمی ندارم من از یتیمی

 تا که تو هستی تاج سرم

شکست عموجان هر استخوانم

 رسیده تا عرش فغان من

بیا و بنگر که لشگر دون

 فتاده اینک به جان من

افتادم از پشت فرس

عمو به فریادم برس

مردم عمو جان بس که ز هر سو

من نیزه خوردم بیا بیا

به ضرب سنگ و شمشیر دشمن

 من جان سپردم بیا بیا

جانم فدایت عموی تنها

 عزیز زهرا ای دلبرم

غمی ندارم من از یتیمی

 تا که تو هستی تاج سرم

افتادم از پشت فرس

عمو به فریادم برس

ای جگر تفتیده من در بلا افتاده ای

گوهر جان منی ، از من جدا افتاده ای

در صدای شیحه و آشوب سم استران

یا صدایت گم شده یا بی صدا افتاده ای

بسکه از هر سمت و سو برخاسته گرد و غبار

من نمی بینم تو را، خود گو کجا افتاده ای

خنده ی دشمن به من می گوید ای مه پاره ام

زیر ابر تیغ و تیر کین ز پا افتاده ای

اجتماع نیزه داران، بین میدان حاکی است

چاک چاک ای گل ز ضرب نیزه ها افتاده ای

عمه ات در سینه تا احساس درد و سوز کرد

شد یقینم زیر پای اسب ها افتاده ای

یادگار مجتبی جای تو در چشم من است

روی خاک تیره صحرا چرا افتاده ای

کوفیا به هم میگن داره بوی حسن میاد

این پسر مدینه است، زخمی داغ سینه است

نگاه کنید تو خـیمـه منتظرش سکینه است

غیرت حسن میون رگاش داره میجوشه

اومده میدون تا که مجتبـایی بخـروشـه

صد تا مجتبی میجنگه حالا گوشه به گوشه

وای به ای ذنب قتلت

من گل یاسمنم میخـوان که پرپرم کنن

سم مـرکـبا میخوان گلاب قمصرم کنن

هر کسی کینه داره نیزه برام میاره

بارون سنگه داره رو پیـکرم میباره

ای عـمـو بــیـا دم آخـری یـاد بابا کن

یک نگاه به این قدو قامت مثل رعـنـا کن

زیر سنگ و چوب عمو پیکرم رو تو پیدا کن

وای به ای ذنب قتلت

ای عمو جان یادته با وعده هات بی تابم کردی

اما امروز پیش عمه از خجالت آبم کردی

نگو نرو که بعد اکبرت نمیتونم ببینم اصغرت

سرشو روی نیزه میزنن، به روی خاک میفته پیکرش

عمه و اسارت و نمیتونم ببینم

خیمه ها و غارت رو نمیتونم ببینم

آتیش و سه سالتو نمیتونم ببینم

سیلی و جسارت و نمیتونم ببینم

بعد بابام ای عمو جان، عشق و دین و دنیام بودی

من یتیمی رو ندیدم، بس که مثل بابام بودی

گفتی برن تموم لشگرو، حالا داری به من میگی نرو

تورو خدا بزار برم عمو، بگیرم انتقام اکبر رو

خون سرخ اکبر رو نمیتونم ببینم

گریه های عمه رو نمیتونم ببینم

لحظه های آخر رو نمیتونم ببینم

روی نیزه ها سر رو نمیتونم ببینم

عمه و اسارت و نمیتونم ببینم

خیمه ها و غارت رو نمیتونم ببینم

آتیش و سه سالتو نمیتونم ببینم

معجر و جسارت و نمیتونم ببینم

ای غریب داغ دیده تو هنوز هم لشگر داری

جای بابا من می جنگم تا بدونن یاور داری

چی میشه باز منو بغل کنی، به خواهش بابام عمل کنی

بدون تو چه تلخ زندگی، کام منو پر از عسل کنی

دشت بی کبوتر نمی تونم ببینم

لاله های پرپر نمی تونم ببینم

جنگ بین خیمه رو نمی تونم ببینم

روی نیزه اصغرو نمی تونم ببینم