آئین مستان

ای قبله ی دل، کعبه ی جان، عشق من آقا

من چی بگم از کوفه ی پیمان شکن آقا

کوفه شده دوزخ، رخ ماه تو بهشت است

این دفعه رو با اشک چشام نامه نوشتم

 پسر عمو، از مسلم به تو درود

شرمنده ام ،از تو با همه وجود

چطور بگم قولاشون دروغی بود

چه بی وفان این دنیا و آدماش

سفیر تو موند و کوه غصه هاش

نمی رسه به جایی دیگه صداش

کوفه میا، یا مولا کوفه میا

بسته دلم از روز ازل بر تو دخیل و

این کوفیا نشناختن آقا ابن عقیل و

جرمم همینه بنده ی درگاه حسینم

فخرم اینه اول شهید راه حسینم

فدایی تم سر میدم به پای تو

الهی که با لطف و دعای تو

حلال کنن من رو بچه های تو

با اسم تو می بارم بی اختیار

اگه داری میای سمت این دیار

برا خودت حتما یک کفن بیار

کوفه میا، یا مولا کوفه میا

دستم به روی سینه دلم پیش نگاره

بشنو تو سلام منو از دارالعماره

لب تشنه ام و یاد لبت خون جگرم من

دروازه ی کوفه با سرم منتظرم من

میای و از اینجا کربلا میری

و عاقبت سمت قتلگاه میری

تو قتلگاه زیر دست و پا میری

دیدم تو خواب صبح محشره حسین

به سرزنان زینب مضطره حسین

همه ش میگه واویلا سر حسین

کوفه میا، یا مولا کوفه میا

اشک تو چشمام، دل پر درده

عشق تو راهه، کاش برگرده

خودم گفتم بیای اما

چی میدونی از این مردم

که دنباله سرت هستند

همه اینجا واسه گندم

جون سه ساله دخترت برگرد، برگرد

جون منم فدا سرت برگرد، برگرد

حیا نمونده تو کوفه

به بی وفایی معروفه

تو این شهر، مردم آزار

راهم افتاد بین بازار

شنیدم من که مرد زن

نظر دارن به گهواره

شده دعوا، همه حرفا

سر چشم علمداره

تیر سه شعبه میخرن برگرد، برگرد

تا که نمونی بی کفن برگرد، برگرد

شدم اسیر نامردی

الهی آقا برگردی

حیا نمونده تو کوفه

به بی وفایی معروفه

حرف از غارت، از خلخاله

حرف از شمر و از گوداله

دم آخر روی لب هام

باید اسم شما باشه

چه تقدیری باید انگار

سرم از تن جدا باشه

تا نشه با تو رویرو برگرد، برگرد

خواهشمِ به سر عمو برگرد، برگرد

یه روز تو این شهر مهمونی

رو نیزه قرآن میخونی

حیا نمونده تو کوفه

به بی وفایی معروفه

رویِ دار العماره ، اشکِ چشمام میباره
سلامِ من به آقام با لب پاره پاره  
پایِ عشق تو میمیرم ، غمِ عشقت چه شیرینه
ولی شرمندتم آقا ، همۀ درد من اینه
کوفه پرِ غم ، کوفه پرِ درد ، کوفه شهر نامرد
جانِ اکبرت ، جانِ زینبت ، سمت حرم برگرد  
از این اشکِ خجالت ، لبِ خشکم میشه تر
نیا برگرد مدینه ، بیا از کوفه بگذر
 گرد غربت رو پیشونیم ، منم و اوج حیرونیم
مِنایِ مسلمت کوفه ، برا تو میشه قربونی
این بی وفاها ، این بی حیاها ، عهدت و شکستن
دارم میبینم روزی که دستِ زینبتُ بستن
کوفه پرِ غم ، کوفه پرِ درد ، کوفه شهر نامرد
جانِ اکبرت ، جانِ زینبت ، سمت حرم برگرد

با دل بی قرار می گم آقا

به سوی این دیار نیا نیا

تو دلم یه دنیا حرف بی جوابه

غصه ی دل من کودک ربابه

بخاطر دل رقیه ات نیا نیا نیا نیا

نزار بره زینب اسارت نیا نیا نیا نیا

وای وای وای وای

میون شهر غم چه بی کسم

برای غربتت دلواپسم

اینجا حرف مردم،حرف تیر و نیزه است

شهر کوفه پر ازدیده های هرزه است

نزار رقیه بی بابا شه نیا نیا نیا نیا

پای کسی تو خیمه وا شه نیا نیا نیا نیا

وای وای وای وای

نمی دونی که این حرامیا

برا حرم دارن چه نقشه ها

روی نیزه با سنگ،می زنن سرت رو

می زدن تو بازار،حرف دخترت رو

حرمتتو میشکنن آقا نیا نیا نیا نیا

تو رو قسم به جون زهرا نیا نیا نیا نیا

وای وای وای وای

سهم من از باتو بودن، نماز به سمت قافله است

کوفه نیا اینجا پر از، دشمن آل فاطمه است

تو فکر این مردم پست، بی حیایی موج میزنه

مهمونم و مثل علی، طناب رو دستای منه

تو کوچه پس کوچه ی شهر، پر شده از بی وفایی

خواهرتو نیار توی، کوچه های بی حیایی

کوفه میا حسینم

حالا که تو راهی بخون، حرف دلم رو از لبم

هم خورده بر به غیرتم، هم بیقرار زینبم

ترسم اینه که رنگ خون، به اشک چشمات بزنند

ترسم اینه شیرخوارتو، به روی دستات بزنند

حالا که وقت رفتنه، حالا که کارم تمومه

یه بغضی بعد غربتت، مزاحم این گلومه

آرزومه که بنشونی، دخترمو روی پاهات

بگی بهش غصه نخور، تا آسمون رفته بابات

مولا حسین جان

آواره ی کوچه ها

لبریز ذکر و دعا

دنبال قدری وفا

دلشوره دارم

دل بی قرارم

اینجا همه منتظرت هستند

تو بی وفایی همه یکدستند

واسه ی قتل تو کمر بستند

تنها پناهم

شد سوز و آهم

تو اِلتهابم

تشنه ی آبم

درد غریبی

 میده عذابم

مولا حسین جان