آئین مستان

در خانه مولا نیست، یک خاطر شاد امشب

آن قامت هم چون سرو، از پاى فتاد امشب

بر فرق سر عالم، خاک غم و ماتم ریخت

از ضربت ‏شمشیر فرزند مراد امشب

در کوفه زخم آلود، هر جا که یتیمى بود

بارى ز غم و حسرت، بر دوش نهاد امشب

دل ها همه محزون است، هر دیده پر از خون است

این محنت عظمى را بر کوفه که داد امشب؟

محراب على از خون، رنگین شده، واویلا

در سوگ على چشمى، بى اشک مباد امشب

که دیده در دل محراب پیکری خونین؟

میان شور و شرر سجده با سری خونین

برای وسعت هفت آسمان تداعی شد

دوباره قصه ی پرواز با پری خونین

و رفت باغ به تاراج نهروانی ها

نشست زخم تبر بر صنوبری خونین

زبان روزه نماز پر از جراحت را

سلام داد از اعماق حنجری خونین

بدون شک متولد شده ست این فتنه

از آتشی که زد ابلیس بر دری خونین