آئین مستان

میخوام کوله بار و ببندم بیام

حرم دیگه طاقت نذاشته برام

چشامو می بندم می بینم توی

یه جاده به اسم  نجف کربلام

با یه نگاه تو،میشه راهی،بازم این دل

با پرچم سرخ،دخیلک یا ابوفاضل

دارم بی اراده میام

میزنم به جاده میام

می شمارم ستونهارو باز

با پای پیاده میام

اربابم اباعبدالله

بهشت دیگه رنگی نداره برام

اونی که پیاده میره کربلا

به راحتی اینجا در میره خستگی

با طعم یه چای توی موکبا

منزل به منزل توی الطاف تو میشم گم

هر جا میری میگن : "هله زوّار هله بیکم"

اشک شوق رو گونه ام جاری

نبضم رو تو دستات داری

دل توی دلم نیست ارباب

مثل جابر انصاری

اربابم اباعبدالله

درسته زیارت داره مشکلات

ولی یادگاری میمونه برات

اگه کف پاهات پر از تاوله

باید بنویسیش توی خاطرات

باید برا ارباب، نه پا بلکه، باید سر داد

مرغ دل و توی هوای کربلا پر داد

رؤیای دلا کربلا

فردوس خدا کربلا

راهی نیست دیگه تا دیدار

عرش فرشیا کربلا

اربابم اباعبدالله