آئین مستان

چرا هوا زمستونیه، دیوار خونمون خونیه

در خونه پر از هیزمه، مادر کجایی

هوای کوچمون مه شده، گلهای باغچمون له شده

حیاطمون پر از مردمه، مادر کجایی

از آتیش در شعله ور، هنوز داره زبونه میاد

داریم میمیریم از دلهره، صدای تازیونه میاد

نكنه بوی آتیش از چادر مادره ای خدا

نكنه خون چادرش، كار میخ دره ای خدا

خدا خدا ای خدا، واویلا

ببار ای بارون ببار، شبیه مجنون ببار

بحال ما خون ببار،  ای بارون

دیگه نفس نداری ولی، بیا بازم بگو یا علی

پاشو تا پرپر نشد تنت، بریم تو خونه

بذار بگن علی بی كسه، كسی به دادش نمی رسه

تو رو خدا تا نكشتنت، بریم تو خونه

مادر ببین اشك زینب و ببین كه بی قراره علی

نذار ببینند تو كوچه ها ، شكسته ذوالفقار علی

دیگه چشای مادرم منو نمی بینه ای خدا

آخه بابام و میبرند تموم مدینه ای خدا

خدا خدا ای خدا واویلا

ببار ای بارون ببار، شبیه مجنون ببار

بحال ما خون ببار،  ای بارون

نكنه بوی آتیش از چادر مادره ای خدا

نكنه خون چادرش، كار میخ دره ای خدا

خدا خدا ای خدا، واویلا

ببار ای بارون ببار، شبیه مجنون ببار

میخ دره كه داغه هنوز، پای دلت بسازو بسوز

می كشی مرهمِ خاك و خون، به زخم پهلوت

خاكا با خون تو گل شدند، همه مدینه قاتل شدند

غلاف سرد شمشیرشون، شكسته بازوت

بیا  كمك زینبم بیا، یه پارچه روی زخمهاش بذار

آتیش چی كرده با چادرش، برو براش یه چادر بیار

حال دل بابامون و  كسی نمی دونه ای خدا

بعیده دیگه مادرم برسه به خونه ای خدا

خداخدا ای خدا واویلا

ببار ای بارون ببار، شبیه مجنون ببار

بحال ما خون ببار،  ای بارون