آئین مستان

قدّم نمیرسه خودمو سپر کنم

ای کاش می شد برم بابامو خبر کنم

نامرد! بگو با یه زن آخه دعوا چرا

نامرد! اگه میزنی بی محابا چرا

نمی بینی چشمایِ تَرَمو

بسه دیگه کُشتی مادرمو

آبرومُ بردی پیش بابام

چطوری بلند کنم سرمو

دستت آخه مگه نمی دونی سنگینه

می بینی مادرم جایی رو نمی بینه

نامرد تو که سیلیِ بی هوا میزنی

نامرد به سینه اش دیگه چرا پا میزنی

اومدی جلو با داد و هوار

چطوری زدی که خورد به دیوار

نامه رو گرفتی و حالا از

سر راهمون نمیری کنار

نمی بینی چشمای تَرَمو

بسه دیگه کُشتی مادرمو

آبرومُ بردی پیش بابام

چطوری بلند کنم سرمو

هرچی تو این کوچه،که داره سرم میاد

بدتر تو کربلا سَرِ خواهرم میاد

امروز یه نفر فقط جلویِ مادرِ

فردا ولی دخترش وسطِ لشگرِ

یتیما تو شعله گیر می کنن

سه ساله ی ما رو پیر می کنن

برادرمو که سر می بُرن

خانواده اش و اسیر می کنن

وای..حسین حسین

ابلیس ، قهقهه سر داده

حَوراء از نفس افتاده

هیزم به دست ها

حَمّالَةَ الحَطَب

حاضر و آماده

تکرار میشه تاریخ

با ضربه های یک میخ

بیتِ الحَرامِ جِبرَئیل

زیری پایِ اصحابِ فیل

تو شعله ی نمرودیان

قِدّیسه ی نَسلِ خلیل

__________________

مادر، با پسر افتاده

هر دو، پُشتِ در افتاده

با ضربه های پا

در روی فاطمه

شعله ور افتاده

تاوانِ فتحِ خیبر

میشه شِکستنِ در

آتش شبیه سائلاش

پیچیده به دست و پاهاش

از همسایه ها هیچ کی نیست

تا دل بسوزانه براش

بیتِ الحَرامِ جِبرَئیل

زیری پایِ اصحابِ فیل

تو شعله ی نمرودیان

قِدّیسه ی نَسلِ خلیل

ابلیس ، قهقهه سر داده

حَوراء از نفس افتاده

هیزم به دست ها

حَمّالَةَ الحَطَب

حاضر و آماده

کوچه، خاکی و خون رنگه

قُنفذ، وحشی و دل سنگه

با تازیانه ها

سرباز ِنیمه جون

دست خالی می جنگه

وای از غلافِ شمشیر

زهرا شده زمین گیر

سنگی رسید سبو شکست

هم سینه و پهلو شکست

همین جا تویِ کوچه ها

نامرد زد و بازو شکست

وای وای وای

یارالی‌خانوم،یارالی‌خانوم...

یارالی خانوم ، گُلِ یاسِ ارغَوُونی

یارالی خانوم ، بمیرم که نیمه جُونی

یارالی خانوم ، بخدا هنوز جَوُونی

یارالی خانوم

یارالی خانوم ، پشت در چه بی بهونه

یارالی خانوم ، زدنت با تازیونه

یارالی خانوم ، جای دستِ رویِ گونه

یارالی‌خانوم

کوچه ، غوغا ، مادر ، تنها

نامرد ، دستش ، می رفت ، بالا

یارالی ننه ، یارالی ننه

وای وای وای ...

یارالی خانوم ، چرا قامتت خمیده

یارلی خانوم ، نَفَسِت چرا بُریده

یارالی خانوم ، کی زده به تو کشیده

یارالی‌خانوم

یارالی خانوم ، میری با یه قلب خسته

یارالی خانوم ، بسترت به خون نشسته

یارالی خانوم ، همه دنده هات شکسته

یارالی‌خانوم

بستر ، پُرخون ، صورت ، گُلگون

زهرا ، لیلا ، حیدر ، مجنون

یارالی ننه ، یارالی ننه

وای وای وای ...

یارالی حسین ، بدنت زخمیِ تیره

یارالی حسین ، موهاتو داره میگیره

یارالی حسین ، مادرت برات بمیره

یارالی حسین

یارالی حسین ، زدنت با سنگ و با مشت

یارالی حسین ، نداری عقیق و انگشت

یارالی حسین ، سَرِتُ بریدن از پشت

یارالی حسین

گودال ، جنجال ، پیکر ، پامال

خواهر ، رویِ ، تل رفت ، از حال

یارالی حسین ، یارالی حسین

وای وای وای ...

فاطمیه فصل غربت علیِ

فصلِ بیعتِ دوباره با ولیِ

فاطمیه راه عشقِ ، بیراهه نرو و برگرد

هرجا تو مهلکه بودیم ، فاطمیه زنده‌مون کرد

فاطمیه یادمون داد ، راه و رسم استقامت

فاطمیه یعنی باشیم ، سپرِ جونِ ولایت

فاطمیه یعنی باید دل بکنی تو از همه

بمونی پایِ انقلاب مردونه مثلِ فاطمه

رمز نجات شیعه‌ها ، ذکرِ قشنگ فاطمه

ترانۀ رو لب ما ، ذکر قشنگ فاطمه

یافاطمه یافاطمه ، یافاطمه یافاطمه

ایستادی تا پای جون پای امامت

چه قیامتی به پا شد از قیامت

مادرم به پشت در رفت ، که نگن علی غریبه

که نذاره توی خونه‌ش ، وا بشه پای غریبه

مادرم محسنشُ داد ، برایِ حفظ ولایت

واسه در سینه سپر کرد ، برای اصل امامت

فاطمیه یعنی باید واسه ولایت بمیریم

چه حیف شیعه باشیم و غیرِ شهادت بمیریم

رمز نجات شیعه‌ها ، ذکر قشنگ فاطمه

ترانه‌ی رو لب ما ، ذکر قشنگ فاطمه

یافاطمه یافاطمه ، یافاطمه یافاطمه

نَه چهل ساله که نهضت شده برپا

که هزار و چهارصد و چهل ساله زهرا

تو مدینه پشت اون در ، نهضتُ بنا میذاره

انقلابی که شروع کرد ، هنوزم ادامه داره

چیزی که نجاتمون داد ، ذکر ناب فاطمه بود

انقلاب ما یه درس از ، انقلاب فاطمه بود

شور قیام بی‌بی جون ، تو رگ شیعه جاری شد

به لطف ذکر فاطمه زمستونم بهاری شد

رمز نجات شیعه‌ها ، ذکر قشنگ فاطمه

ترانۀ رو لب ما ، ذکر قشنگ فاطمه

یافاطمه یافاطمه ، یافاطمه یافاطمه

آرزوی پر زدن با من پرم با تو

گریه های نیمه شب با من حرم با تو

نفس با من هوا با تو

دعا با من شفا با تو

نیاز کربلا با من

برات کربلا با تو

ای کس و کارم

به تو خیلی بدهکارم

دوسِت دارم

بی پناه و بی کسم مادر پناهم باش

آخرین امید شب های سیاهم باش

منو گریه منو زاری

منو روزهای بی یاری

فقط دلخوشم به اینم که

هوای نوکرو داری

آه دم آخر

به دادم می رسی مادر

دوسِت دارم

توی روضه تر نشد چشمی که مَحرم نیست

روضه تو کمتر از داغ مُحرّم نیست

چی میشه مادرم باشی

یه سایه رو سرم باشی

چی میشه که شب جمعه

به یادم تو حرم باشی

آه چه محزونی

هنوزم روضه می خونی

غریب آقا

با صدایِ مناجاتت،شبا مادر بیدار میشم

اشکاتُ وقتی می بینم،دوباره بیقرار میشم

انگاری میبری از خاطرت درداتُ هرشب

که میشه خرج همسایه دعاهایِ تو مُرتب

یک هم فکر ما باش واسه ی خودت دعا کن

سه ماه داری می سوزی تویِ آتیشِ این تب

مادر مهربونی،روحِ خونهِ مونی

حرفِ رفتنُ نزن،خیلی تو جَوونی

واویلا،واویلا....

وقتی حالت رو می پرسم

چرا مادر دَمَق میشی

پا میشی واسه دلگرمیم

ولی زود بی رمق میشی

چرا گلبرگ گُونَت غرقِ شبنم میشه مادر

میدونم که یه روزی درد تو کم میشه مادر

یعنی میشه دوباره حالِ این خونه عوض شه

یعنی میشه ببینم بسترت جمع میشه مادر

دنیامه نگاهت، فدایِ رویِ ماهت

میسوزم با اشکُ،میسوزم با آهت

مادر مهربونی،روحِ خونهِ مونی

حرفِ رفتنُ نزن،خیلی تو جَوونی

واویلا،واویلا....

بزار دستت رو، رویِ شونم

وقتی که داری پا میشی

نَفَسِت بند میاد آخه

هر دفعه جا به جا میشی

میدونی وقتی اُفتادی زمین، من چی کشیدم

تا ابد از جلو چشمام نمیره هرچی دیدم

همه دنیا خراب شد رو سرم اون لحظه ای که

تو زیر دست و پا بودی صدات رو می شنیدم

وای از این زمونه،دردام بی اَمونه

دردایِ دلِ من،قدِ آسمونه

واویلا،واویلا....