آئین مستان

تو به روم نیار چقدر بدم

همه اومدن منم اومدم

در خونه یِ خودتو زدم

من همین که واسم هیچی کم نذاشتی بسمه

تابه دل نازکیامو تو نذاشتی بسمه

من اگه بدم باشم با خودم هم قهر میکنم

یا اصلاً با همه قهرم، با تو آشتی بسمه

بگو کی رَفیقَمه غیر خودت

ذکر هر دَقیقَمه ذکر خودت

خودت دستمو بگیر، حسین حسین

امیری نعم الامیر، حسین حسین

یه براتی هم بنویس برام

آخه من فقط عبد کربلام

آره نوکر همه نوکرام

تا میام چیزی بگم باز منو ساکت می کنی

یه شب جمعه حرم خونه خراب می کنی

دیگه دوستیمون با چیز عوض نمی کنم

تو واسم همیشه دوست داشتن ثابت می کنی

بگو کی دوستم دار غیره خودت

تنهام هم نمی ذاره غیر خودت

بیا و قِصمو خودت روایت کن

حالا خودت عذابم کن

اگه بدم چرا هوامو داری

آخه فدای تو چقدر فداکاری

مگه به من بدهکاری

میبخشی من رو محنت نمی ذاری

پشیمون از این مسیر وارونه

از این که گمشده خونه

از این که از سر خودم زیادم

پشیمونم ولی بازم دلم قرصه

یکی حالم و می پرسه