آئین مستان

شبنم گل لطیف تره، از قطره های بارون

لطیف تر از شبنم گل کوثر گریه هامون

داغ چشامون زخم صدامون

زندگی بی عشق مرگ برامون

گل میگیره غبارش و با قطره های شبنم

برای شستن گناه من اشکام و میارم

طراوت عشق تَگرگ ماتم

چه حسی داره ماه محرم

ای خوش به حال اون که

سر گذاشت به پای یارش

با دست پر خون دلش و

گذاشت تو کوله بارش

هر کسی عشق دار و ندارش

دیدن مولاست آخر کارش

خیلی هوا گرمه شِنا داغه

از آسمون آتیش می باره

اما دلای گرم تر از عشق

پیش خدا گرمی بازاره

پیشونی ماه از عرق خیسه

از کنج ابرو آب میریزه

مادر با دستاش نم نم بارون

رو پلک طفل خواب میریزه

پاها که تو رملا فرو میرن

اسبایی که آروم می تازن

این رد پاهایی که معلومه

آینده دنیا رو می سازن

باید برقصه با نسیم گرم

اون پرچمی که رنگ آتیشه

پرچم نشونی قبیله است و

یه ماجرای داغ در پیشه

همپای کشتی نجات خلق

مثل یه قایق کشتی نوحه

کشتی دلها، کشتی عشقه

پیشونی کشتی مثه کوهه

پیشونی کشتی عمو عباسِ

دریایی از غم ها رو میشکافه

تا قافله عباس رو داره

دریا چه آرومه، هوا صافه

+خدا سایه اش از سر ما کم نکنه....

-کشتی به ساحل میرسه اما

دل تو دل بی تاب خواهر نیست

دستاش شبیه بید می لرزه

هر وقت میبینه برادر نیست

می گفت از وقتی که اینجاییم

افتاده تو خیمه عجب شوری

دلشوره می افته به سر تا پا

وقتی که می بینم ازم دوری

+من طاقت دوریتو ندارم. تو قافله حسین و پیدا کردند، گفتند: آقا خانم کارتون داره، سریع به تاخت اومد کنار محمل حضرت زینب، گفت: خواهر جان چیزی شده؟ گفت: از جلو چشام دور نشو، گرد و خاک شد ندیدمت، دلم شور میزنه....

-کاشکی همین امروز برگردیم

اونجا که جدم گفته بود اینجاست

اونجا که تو از اسب میفتی

گل های ما میشه کبود اینجاست

ناقه که زانو زد علی اکبر

گلبوسه رو دستای بانو زد

زینب که پایین اومد از محمل

جای رکاب عباس زانو زد

+ناقه نشست اما خودش ارتفاعی داره، قمر بنی هاشم کنار ناقه نشست رو زمین زانو زد دستش بلند کرد خانم جان پاتون بزارید رو زانوم، پاشو رو زانوی عباس گذاشت، آل الله خدای ادبن حتما به عباس گفته: داداش ببخشیدا.... من روضه آروم میخونم شما هر جور دوست دارید گریه کنید

-امروز زینب با شکوه اومد

فردا بدون همسفر میره

امروز همراه حسین اومد

فردا به کوفه با یه سر میره

امروز لبخند امیدی رو

رو صورت مهتاب میبینه

روز دهم جسمی به روی خاک

انگار داره خواب میبینه

میبینه فردا آب ممنوع و

از تن جدا دستای سقاش و

میبینه اکبر با قد رعناش

پیش نگاهش اربا اربا شد

میبینه اصغر آب میخواد و

همراه باباش میره تا میدون

میگه رباب آقا برو اما

آبی نبود بچم رو برگردون

+فرمودند: هرکی تو مجلس ارباب میشینه، خود بی بی یا خود ابی عبدالله روبروی تک تک شما مینشینه، الان روبروی تک تک شما حسین نشسته، خوب می نشینند چه می کنند؟ می فرمایند: اینقدر به چشم این عزادار نگاه میکنند تا اشک جاری میشه، هرکی گریه اش گرفته حسین بهش اجازه داده گریه کنه، مگه مادرش اجازه میده هرکسی بیاد. خانم دیگه چی میبینی..

-میبینه تیغ کند و رو حنجر

میبینه گودال اومده مادر

میبینه که خنجر نمی بره

از پشت با ضربه جدا شد سر

میبینه تو آتیش یکی میگه

که سوخت از پا تا سرم عمه

میبینه تو آتیش یکی میگه

ای وای عمه معجرم عمه

ما که مَردیم خستهٔ راهیم

بچه ها را پیاده کن عباس

+دونه دونه میرن بغل عمو یا علی اکبر، می بوسیدن میذاشتن زمین، موهاشون صاف میکردن، خاکشون هم می تکوندند، می گفتند: برو بازی کن، برو پیش هم سن و سالات تا خیمه ها درست شه...

-ما که مَردیم خستهٔ راهیم

بچه ها را پیاده کن عباس

بچه ها را پیاده کردی بعد

طرف آب اراده کن عباس

تا تو مشک پر آب میاری

گرم بازی شوند اطفالم

دل شش ماهه ام به تو گرم است

تو که هستی چقدر خوشحالم

تا تو هستی سه ساله میخندد

گل زیبا به آب شاداب است

طفلکی دخترم نمی داند

خبر داغ قحطی آب است

دست دارد به دست اکبر و تو

به گمانش هنوز مهمانیم

طفلکی دخترم نمیداند

من و تو پیششان نمیمانیم

طفلکی دخترم نیمداند

روی نی میرود سر تو و من

در غیاب تو و علی اکبر

چقدر هار میشود دشمن

طفلکی دخترم گمان کرده

پیشواز آمدند این مَردم

آه سیلی که خورد میگوید

 عمه خیلی بدند این مَردم

یک شباهت رقیه دارد و تو

وقت افتادن از روی مرکب

تو به دست بریده میفتی

او به دستان بسته نیمهٔ شب

طفلکی دخترم نمیداند

بیش از این میشود چو مادر من

روی و مویش شود پر از خاک و

باز میگردد از پی سر من

مادرم هم به روی خاک افتاد

گونه هایش ترک ترک شده بود

+کوچه، یه خط روضهٔ کوچه هرکی هر جوری میخواد گریه کنه....

-مادرم هم به روی خاک افتاد

گونه هایش ترک ترک شده بود

بر رخ مادرم خودم دیدم

نقش دیوار و دست حک شده بود

 +این بچه هم صورتش ترک ترک شد، آخه دست های اون موقع اینقده شمشیر دست گرفته بودند، اینقده با خاک و سنگ کار داشتند، اینقدر دست ها خشن بود، کف دست ها مثل الان لطیف نبود، دست ها ترک ترک مثل سنگ، چنان به صورت سه ساله نواخت....

-بر روی مادرم خودم دیدم

نقش دیوار و دست حک شده بود

ای وای.... حسین....

خاک اینجا به ما نمی سازد

پسر مادرم بیا برگرد

تا که شمر می رسد از راه

حسین....