آئین مستان

ای وای قلب سجاد بی قرار

میخونه با اضطرار

 عَلَیکُنَ بِالفِرار

ای وای تو قلب این شام تار

 از بین صدها سوار

عَلَیکُنَ بِالفِرار

عمه جان، عَلَیکُنَ بِالفِرار.......

ای وای ای دلهای داغدار

مضطرا با حال زار

عَلَیکُنَ بِالفِرار

ای وای دشمنامون بی شمار

با حال زار و نزار

عَلَیکُنَ بِالفِرار

ای وای شرق و غرب آتیش گرفت

 دار الحرب آتیش گرفت

عَلَیکُنَ بِالفِرار

ای وای شعله پیش پیکرا

 مشعل ها پیش سرا

عَلَیکُنَ بِالفِرار

ای وای دخترهای بی پناه

از آتیش خیمه گاه

 عَلَیکُنَ بِالفِرار

ای وای ناله میاد از حرم

 وای عمه وای معجرم

 عَلَیکُنَ بِالفِرار

ای وای شد روز عالم سیاه

 زهرا بین قتلگاه

عَلَیکُنَ بِالفِرار

ای وای عمه پیش مادره

تازیونه میخوره

 عَلَیکُنَ بِالفِرار

عمه جان، عَلَیکُنَ بِالفِرار.......

من از اين مردم بي عار بدم مي آيد

از مكافات از آزار بدم می آيد

ذبح را آب نداده جلويم سر نبُريد

تا قيامت من از اين كار بدم مي آيد

سنگ ها از در و ديوار به ما می خوردند

تا ابد از در و ديوار بدم می آيد

پای من بسته نبود اسب، زمينم می زد

من از افتادنِ بر خار بدم می آيد

محملِ عمۀ ما را چقدر هُل دادند

به خدا از سرِ بازار بدم می آيد

دستِ من بسته كه شد برده فروشی رفتيم

من از اين دستِ گرفتار بدم می آيد

مردم و زنده شدم بس كه نگاهم غم ديد

عمۀ من چِقَدر مجلسِ نامحرم ديد

همۀ این ها رو بذار کنار .. مگه ناموسِ خدا نبود آوردند ت محلۀ برده فروشا چرخوندش .. به این اکتفا نکردند .. وارد بزم شراب کردند همه مون رو ... گفت : تا وارد شدیم دیدم نانجیب سر رو گذاشته جلوش .. گفت:زینب! مگه نگفتی بابات علی؟ مادرت زهراست؟ حالا بگو بیان ... به خاطر این که تن و دلِ بچه های امیرالمومنین رو بلرزونه ... غرور زینبه .. غرور امیرالمومنینِ .. سر رو گذاشت جلوش ... چوب خیزران رو برداشت ... آن قدر به لب و دندان حسین زد ... حسین ...

این دستا بیاد بالا .. ببینم یه اربعین امسال میتونیم حرم حسین باشیم .. صدا بزن حسین ...

بابای من رو از قفا با دشنه کشتند
بابای من رو با لبای تشنه کشتند
با تیغ و نیزه جسمشو صد چاک کردند
صحرا نشینا پیکرش رو خاک کردند
جای یه خنجر رو حنجرش بود
جای هزاران زخم روی پیکرش بود
هم خواهرش بود هم مادرش بود
چشم یه ملعونی پی انگشترش بود
لعنت به اون که پیکرش رو زیر ور روکرد
توی رگای حنجرش خنجر فرو کرد
لعنت به اون خولی که دنبال سرش بود
با ساربانی که پی انگشترش بود
لعنت به اون که بی حربه میزد
با هرچی داشتش توی دستش ضربه میزد
لعنت به اون که با سنگ میزد
اونی که داشت به پیراهنش چنگ میزد

غریب گیر آوردنت......

ترک رو لبام از خجالتم می سوزه، می سوزه

بزار بهت بگم زخم غیرتم می سوزه، می سوزه

الشام، الشام چی اومد سر من

الشام، الشام کجا رفت سر تو

یادمه روی نی چشمای تر تو

بابا کجا بودی، خیمه که غارت شد

خیلی به ناموسم بابا جسارت شد

ای وای غریب آقام.......

جای طناب هنوز رو دستم پام جامونده، جامونده

خواهر من هنوز یه جایی تو شام جامونده، جامونده

الشام، الشام دل ما خون شده

الشام، الشام وسط ازدحام

تو و تشت طلا، منو بزم حرام

اهل حرم دیدن با خیزرون میزد

رو قلب ما می خورد هر ضربه ای میزد

ای وای غریب آقام.......

می بینی آخر هم با پیرهن سیاه میمیرم، میمیرم

هنور هم هر غروب به یاد قتلگاه میمیرم، میمیرم

ای وای، ای وای سرت دور از بدن

ای وای، ای وای بدن بی کفن

واسۀ کشتنت صد سپاه اومدن

بابا خودم دیدم جسمت که غارت شد

از خیمه ها دیدم خیلی جسارت شد

ای وای غریب آقام.......

من از این مردم بی عار دلم می گیرد
از مکافات از آزار دلم می گیرد
ذبح را آب نداده جلویم سر نبرید
تا قیامت من از این کار دلم می گیرد
سنگها از در و دیوار به ما می خوردند
تا ابد از در و دیوار دلم می گیرد
محمل عمۀ ما چقدر هول دادند
به خدا از سر بازار بدم می آید

دست من که بسته شد برده فروشی رفتم

من از این دست گرفتار دلم می گیرد
مُردم و زنده شدم بس که نگاهم غم دید
عمۀ من چقدر مجلس نامحرم دید

می دونی چند ساله که گریه همش میده عذابم

یاد خاطراتی که حتی نمیزاره بخوابم

دختر کوچیک دیدم تا خود شب چشام میبارید

بچه شیرخواره میبینم یاد شیرخوار ربابم

غمم اینجاست که هر روزم مثل روز عاشوراست

تن بابا لگد کوب زیر سم مرکب هاست

هنوز انگار جلو چشمام سر عمو عباس

بازم یاده همین غم خیزت امام سجاده

به یاد اون تن بی سر که رو خاک ها افتاده

خودم دیدم سر بابام تو دست جلاده

((آه، ابا مظلوم، ابا عطشان

ابا عبدالله الحسین))

نمیشه وقتی بهش فکر میکنم دلم میگیره

خاطرات تلخ مجلس یزید یادم نمیره

بعد من خدا نیاره واسه هیچ مردی ایشاالله

ببینه ناموسشو رو دست نامحرم اسیره

دلم خونه دیدم چشم عمه ام و که گریونه

یکی داره سر بابام و نی میچرخونه

رباب واسه سر بچه اش هی لالایی میخونه

اهانت شد زمانی که صحبت اسارت شد

چقدر راحت توی شام و کوفه هتک حرمت شد

تو اون مجلس جلو من به خواهرم جسارت شد

((آه، ابا مظلوم، ابا عطشان

ابا عبدالله الحسین))

غصه های قصۀزندگیمون چه بی امون بود

خواهر سه سالۀ من تو خرابه نیمه جون بود

یادمه وقتی می خواست صدام کنه روزای آخر

غمی که میداد عذابش همه لکنت زبون بود

غریبونه خودم بردم جسمش روی شونه

که اهل شام میگفتن جسمش اینجا نمی مونه

که قبرستون فقط واسه میت مسلمونه

فقط ای کاش یه خورده بیشتر صدام میزد داداش

دلم تنگ برای لحن شیرین زبونیاش

میگفت از زجر می ترسم عمه مراقب من باش

((آه، ابا مظلوم، ابا عطشان

ابا عبدالله الحسین))