آئین مستان

تو آسمون هلال ماه ماتمه چاووشی محرمه

شکر خدا که عاشقا بازم برات سیا پوشیدن

خالی جای اونا که امسال محرمو ندیدن

من اومدم تا برات بمیرم از دوری کربلات بمیرم

ایشالله تو روضهسه ساله برای زخم لبات بمیرم

اگه جون سالم از این خیمه بردم چیکار کنم

تو روضه زینب اگه تاب اوردم چیکار کنم

برا تو نمردم چیکار کنم

خدا کنه کبوتر اشکای من خبر بده به جای من

بگه حسین دیگه برای مسلمت نمونده یاری

اگه میای الهی که اهل و عیالتو نیاری

غربت کشی تو کوفه ثوابه تو دلا بغض ابوترابه

جای سر تو بین تنور و محفل زینب بزم شرابه

واسه اینکه جسمت نره زیر مرکب چیکار کنم

یتیمات نخوابن روی خاکا هر شب چیکار کنم

بگو برا زینب چیکار کنم

یه سال و منتظر موندم تو روضه هات گریه کنم
با بیت بیت محتشم کتیبه هات گریه کنم
آقا جان ممنونتم اجازه دادی برات پیرهن سیاه بپوشم
اجازه دادی باز بشینه شال عزای تو رو دوشم
دو ماه واسه ی پیراهنت گریه میکنم
دو ماه برای زخم تنت گریه میکنم
دو ماه واسه بی سر شدنت گریه میکنم
دو ماه واسه ی پیراهنت گریه میکنم

خداروشکر اجازه دادی دوباره چشمام بباره
با رخصت از مادر تو محرمی شدم دوباره
آقا جان هرجا برات گریه کنم فاطمه اشکمو میگیره
محرم و صفر دل من تو موج پرچمات اسیره
دو ماه کنار سینه زنات مشکی میپوشم
دو ماه با غم کرب و بلا مشکی میپوشم
واسه امام تشنه لبا مشکی میپوشم
دو ماه واسه ی پیراهنت گریه میکنم
دو ماه برای زخم تنت گریه میکنم
دو ماه واسه بی سر شدنت گریه میکنم

محرم با سینه زدن فاصله ها رو کم میکنم

از فاطمه مدد میگیرم سیاهی تو اعلم میکنم

آقاجان، از روضه های خونگی باز دوباره بو نذری میاد

میاد تو هیئتت میشنه هر کی دلش حرم رو میخواد

دو ماه با نوحه مادرت سینه میزنم

دو ماه واسه عزای سرت سینه میزنم

دو ماه واسه غم خواهرت سینه میزنم
دو ماه واسه ی پیراهنت گریه میکنم
دو ماه برای زخم تنت گریه میکنم
دو ماه واسه بی سر شدنت گریه میکنم

کجا بودم من در این یک سال
کجا بودم دور از این احوال
قبول آقا! بی وفا بودم
جدا از تو، از خودم حتی من جدا بودم
کجا بودم؟ کودکی بودم خسته از سرگردانی دنیا
که گم کرده در شلوغیها ناگهان دست مادر خود را
دوباره رسیدم به دامن مادر، شکستن بغضم مبارک باد
به گریه سپردم دو دیده خود را، من و غم او، هر چه بادا باد
ببین که ندارم بجز آهی
ولی به امیدی شدم راهی
سیه رویم آقا، ولی مگر اینجا

 سیاهیِ لشکر نمیخواهی؟
قرار دلم خیمه گاه حسین

به خودم میگم بازم چه عطریه

که پر از غصه و آه و ماتمه

مادرم پیرهن مشکیم رو میده

میگه بوی گریه ی محرمه

به خودم میام بازم خیس چشام

داره میباره مثل ابر بهار

دوست دارم دلم مثل آینه شه

مثل یه آینه ی خالی از غبار

ممنونم اجازه دادی ارباب

هلال محرم باز ببینم

وسط گریه کنا گریه کنم

تو بهشت روضه هاتون بشینم

این شب اولی گریه میکنم

برا اونایی که امسال نیستن

برسه به دست مادر پدرم

که به من اسم تو رو یاد دادن

برسه به روح اون شهیدایی

که محرم و ندیدن امسال

امشب و تو محضر اربابن

میبنند از امشب و تا گودال

نوکرای پاک بی ریایی که

عمریه نفس زدن از دل و جون

از میون دار بگیر تا چایی ریز

همه رو خدا بیامرزتشون

چه محرمی بسازیم امسال

شب اولی پر از زمزمه ایم

افتخارمون اینه توی دنیا

نوکرای پسر فاطمه ای

مددی کن پسر ابو تراب

که بشه امسال و نوکری کنیم

بتونیم به اربعینت برسیم

توی آسمونا سروری کنیم

دوباره جاری شد از چشمم اشک نم نم

بازم شده رزق من گریه تو محرم

بازم میون روضه ات این چشم ها نم شد

بازم بار رو قلبم با گریه کم شد

بازم دلم هوایی واسه حرم شد

اشک روضه هات شست گناهمو

با روضه ات عوض کردی راهمو

یه کاری کن باشم هیئتی همیشه

تو روضه که باشی از عمر حساب نمیشه

یه عمری سایه ی تو روی سرم بود

یه عمری بار من رو دوش علم بود

تو عشق تو باید مرد، این گریه کم بود

با ذکرت روح از تن جدا میشه

داره هیئتت کربلا میشه

اشک روضه هات شست گناهمو

با روضه ات عوض کردی راهمو

به جز حسین عشقا خورشید روی بومه

حسین تا هستش دیگه آرزو کدومه

دلم خوشه به اینکه آقایی دارم

میون نوکراش من هم جایی دارم

اگر قطره ام اما دریایی دارم

آبرو دارم من از آبروش

به عالم میارزه یه تار موش

اشک روضه هات شست گناهمو

با روضه ات عوض کردی راهمو

به دستم این پرچم از جبهه ها رسیده

باز هم تا اون روزها مرغ دلم پریده

به یاد روضه های شب های سنگر

یاد چشای مثل دریای سنگر

به یاد نوحه های زیبای سنگر

با نوای کاروان بار بندید همرهان

 بار بندید همرهان

این قافله عزم کرببلا دارد

بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا

بر دلم ترسم بماند آرزو کربلا

تشنه ی آب فراتم ای اجل مهلت بده

تا بگیرم در بغل قبر شهید کربلا

یا ابا عبدالله

بارون اشکامون این نامه غریب میفهمه

تموم دردامون تنها فقط حبیب میفهمه

بغض صدای من کوفه نیا هنوز بی رحمه

بپوشون اصغرو این باد سرد و سوز بی رحمه

اینجا غریب و بی کسم، اینجا نیا دل واپسم؛ واویلا

خوابت رو میبینم شبا، افتاده از دوشت عبا؛ واویلا

عمامه نیست روی سرت، داره میبینه خواهرت؛ واویلا

حلقه زدند دور و برت، پیش نگاه مادرت؛ واویلا

آه و واویلا

بی تاب بی تابم غربت داره جونم رو میگیره

چشمامو روشن کن خسته شدم از این شب تیره

کاشکی نیای کوفه کاشکی یه طوری شه بگردی

میدینه میموندی اصلا چرا قصد سفر کردی

دیگه نموند آرامشی اینا، می خوان تنها بشی؛ واویلا

دورت کنن از خیمگاه، نزدیک به قتلگاه؛ واویلا

کاری کنن پر پر بشی، زخمی و زخمی تر بشی؛ واویلا

چیزی نمونده جون تو، میخوان بریزن خون تو؛ واویلا

آه و واویلا

اینجا نمیتونم تکیه کنم حتی به دیوار

من خوب میدونم سر نیزه مخفیه تو نیزار

در ها به روم بستس حتی حسین دروازرو بستن

قول شرف دادند خولی و شمر و زجر هم دستن

دریای اشک صورتم، داره میجوشه غیرتم؛ واویلا

میسوزه قلبم بی قرار، ناموستو دیگه نیار؛ واویلا

حرفش درسته خواهرت، رو نیزه ها میره سرت؛ واویلا

میمونه رو خاکا تنت، دعوا سر پیراهنت؛ واویلا

آه و واویلا