آئین مستان

بس کن رباب خوشی به ما نیومده

بس کن رباب دستاتو هی تکون نده

بس کن رباب گهواره رو نشون نده

من که میدونم دلت از غم کبابه

بیقراری قلبتو در اضطرابه

پاشو از خیمه بیا بیرون براتو

دیدن گهواره خالیه عذابه

بس کن رباب پاشو بیا همراه من

بس کن رباب رخت اسیری کن به تن

بس کن رباب حرف از علی اصغر نزن

اصغرت رفتو امیدت نا امیده

دوریه اون قلبتو آتیش کشیده

پشت خیمه در کنار قبر کوچیک

صحنه ای دیدی امونت رو بریده

تنها شدی بارونیه چشم ترت

تنها شدی خیلی بلا اومد سرت

تنها شدی دیگه نمیاد اصغرت

دیگه بس کن گریه واین آه و زاری

دیگه باور کن علی اصغر نداری

باید آماده بشی تا که ببینی

کودک شش ماهه و نیزه سواری

بس کن رباب نگو که اصغرم کجاست

بس کن رباب نگو چرا از من جداست

بس کن رباب حتما تو آغوش باباست

چرا قهری مگر تقصیر دارم

بِجایت بر کَفَم زنجیر دارم

کفِ آبی فقط خوردم عزیزم

بیا از نیزه پایینشیر دارم

دلم مِیلِ دو اَبروی تو دارد

ببین که شانه‌ام مویِ تو دارد

در آغوشم فقط پیراهنِ توست

لباس تازه‌ات بویِ تو دارد

نمی‌آید پس از توخواب ، ای کاش...

که می‌مُردم منِ بی تاب ای کاش

دوباره شیر آوردم ولی حیف...

نمی‌خوردم پس از تو آب ای کاش

مرا آزار با زنجیر می‌داد

به من نان‌خشک با تحقیر می‌داد

زنِ شامی دلم سوزاند وقتی...

کنارم طفل خود را شیر می‌داد

دوباره روضه می‌گیرم عزیزم

در این ویرانه می‌میرم عزیزم

دوباره حرمله رد شد از اینجا

دوباره خشک شد شیرم عزیزم

نگفتند آه داغِ بچه دیده‌است

نگفتند از بلا پُشتش خمیده است

ولی گفتند این تازه عروسان

عروسِ فاطمه مویش سفید است

گُلِ یاسِ مرا از ساقه بستند

مرا با ریسمان بر ناقه بستند

نمی‌ماندی به نیزه چاره کردند

سَرَت را با نخِ قنداقه بستند

چه حسرتها جشیدم بچه‌ام را

چه سختیها کشیدم بچه ام را

کنارِ بچه‌هاینیزه دارش

به روی نیزه دیدم بچه ام را

بی تو نمیاد خواب به چشمام علی بالام

شد نقشه بر آب آرزوهام علی بالام

بی تو دیگه دنیا رو نمیخوام علی بالام

فکر نمیکردم یه روز سرت رو نیزه ها بره

فکر نمیکردم یه روز سرت رو نیزه ها بره

از حرمله نمیگذرم خدام ازش نمیگذره

یه کاری کرده دیگه واسم نمیخندی

لالایی میخونم چشماتو نمیبندی

یه کاری کرده که غمه عالم سرم ریخته

یه کاری کرده سرو وضعت بهم ریخته

علی لالای لای لای.......

تو گهواره خیلی جات خالیه علی بالام

رو نیزه شدی هم قد بابات علی بالام

مادر به فدای قدو بالات علی بالام

چشم همه به گریه ی مادر بی گناته

برو علی که تو بهشت فاطمه بچشم به راته

کاری ازم بر نیومد آخر حلالم کن

جلوی فاطمه منو محشر حلالم کن

حالا که توی بغل زهرا میری مادر

مراقب بازوی زخمیباش علی اصغر

داره میده زندگی عذابم علی بالام

بعد از تو دیگه خونه خرابم علی بالام

یادت باشه میای به خوابم علی بالام

کاش که نبینی که قاتلت میبنده دستای منو

جان منو نیزه گرفت پس نمیده جان منو

سنگ تو دستاشون دیدم طاقت نیاوردم

کنار عمه زینبت مادر زمین خوردم

چه روزگاری کشید آخر کجا کارم

میبنی که دنبال گهواره تو بازارم

علی لالای لای لای.......

آروم آروم رو دستای رباب تاب می خوره
یه برگ گل آخه مگه چقد آب می خوره
لای لای علی لای لای، یه چیکه آب می خوای
اما نه آبی مونده دیگه نه آب آوری، ای وای
فدای اون چشمات، لرزیدن لبهات
از معرکه برگشته ببین دلتنگته بابات
داره بابا میاد، خودشم تشنشه
بغلت می کنه، یه کم آروم بشه
علی لای لای على.......
آروم آروم رو دستای باباش بالا میره
تا خود آسمون تا اون سر ابرا میره
بالا میره بالا، تا آغوش زهرا
آروم میگیره سیراب میشه با دستای سقا
بارون میاد بارون، صحرا میشه گلگون
صورت بابا یه مرتبه میگیره رنگ خون
دیدی بابا منم، فدای تو شدم
دیگه مردی شدم، من برای خودم
علی لای لای على.......

ای غنچه ی ناز، ای حسرت آب
ای عشق حسین، ای جون رباب
بیچاره ی تو لب های فرات
گهواره ی تو کشتی نجات
داری میزنی پرپر اِی پرستوی بی تاب
رو زدش به این لشکر واسه تشنگیت ارباب
لالایی علی لای لای.....
تو خیمه ی غم مادر نگرون
قنداقه ی تو غرقابه ی خون
رو دستای من پرپر گل روت
مشتم شده پُر از خون گلوت
آخ که نداره بابات پای به حرم رفتن
بیرون بکشم تیر و سر میشه جدا از تن
لالایی علی لای لای.....
شیش ماهه ی من قربون نگات
مونده هنوز هم خنده رو لبات
از تو چجوری من دل بکَنم
جون میکَنم و خاکت میکنم
رفتی و دعام اینه با دلی که شد پُر خون
قنداقه ی تو از خاک با نیزه نیاد بیرون
لالایی علی لای لای.....

شب تا صبح میخونم برات لالایی

 من پای این نیزه تو اون بالایی
آروم جون رباب با لالایی مادر بخواب
ببین به یاد توئه هر کی بنوشه یک قطره آب
بخواب کنار عمو خواب فرات و بببین
منم دعات میکنم سرت نیوفته زمین
لالالالا گل عطشان و خسته

سرت رو نیزه دار رو نیزه بسته
دشمن پیش چشم من آب مینوشه

 گهوارت رو دیدم داره میفروشه
امون از این قافله همسفره با من حرمله
به من نشونت میده راس تو رو از این فاصله
من از گهواره تو محاله دل ببرم

 دیگه آروم نمیشم محال آب بخورم

لالالالا عزیز خفته رو نی

 چه بزرگه برای این گلو نی
لالالالا گل عطشان و خسته

 سرت رو نیزه دار رو نیزه بسته
شب تاصبح میخونم برات لالایی

من پای این نیزه تو اون بالایی
داغ کام خشکت منو سوزونده

جای تیغ آفتاب رو چهرت مونده
چشای باز عمو دوخته شده به زخم گلو
به نیزه دارت میگم بابات و بیاره روبه روت
لبات تکون میخوره داری صدام میکنی
وقتی زمین میخورم داری نیگام میکنی
لالالالا گلم آروم میگیره

 روی گلوی بریده اش آخ جای تیره
لالالالا گل عطشان و خسته

سرت رو نیزه دار رو نیزه بسته