آئین مستان

چه تک و تنها، چه غریبونه

یه نفر کنج، این زندونه

اسیر این شبای تاره

روی خاک تیره سر میذاره

کسی بجز خدا از حالش، خبر نداره

ای صید بی بال و پر

شفیع روز محشر

دخیلک آقا یا، موسی بن جعفر

توی این زندون، دیگه آزاده

بدنش روی، خاک افتاده

هنوز توی غل و زنجیره

رضا براش عزا می گیره

محاله دخترش معصومه، آروم بگیره

درای زندون، وا شد

تو آسمون غوغا شد

شفیع این عالم ها

حاجتش روا شد

ای صید بی بال و پر

شفیع روز محشر

دخیلک آقا یا، موسی بن جعفر

با عزای این غم شیدایی

دل عالم شد عاشورایی

شهیدی که لبش خشکیده

با نیزه ها کفن پوشیده

یه روز میاد تو ی محشر با، سر بریده

جان اباعبدالله

منتقم آل الله

ادرکنی یا مولا

بقیة الله

حسین اباعبدالله

واویلا،واویلا

زنجیر دست و پای من

شده مونس شبای من

اشك غم تو چشمامه

جونم رو لبهامه

تو لحظه ی آخر

بعد این همه غربت

با قلب پر حسرت

میرم پیش مادر

دوچشمم مثل ابرای بهاره

همیشه بین ناز غم می باره

كسی از حال من خبر نداره

زنجیر دست و پای من

شده مونس شبای من

واویلا،واویلا

اگر كه زهر غم

رسونده جونم رو

تو موج غم بر لب

گوشه ای از این زندان

می آد با هر آهم

فقط صدای من

گریه های زنجیرم

همیشه پرخونه

به حال پای من

غروبا ضرب تازیانه دیدم

با اسم مادر ناسزا شنیدم

خدایا می دونی چیا كشیدم

روی لبها دعای من

زنجیر دست و پای من

شده مونس شبای من

اگر كه زهر غم

رسونده جونم رو

تو اینجا هم بر لب

ولی میسوزم من

به یادغمهای

عمه جونم زینب

یه خواهر كه بی تابه و دل غمینه

با چشم حیرونش داره می بینه

رو نیزه رأس دلبرش می شینه

می خونه خواهر حرم

تو كجایی برادرم

واویلا،واویلا

تو كاظمین آقا، حاجتمو داده

چقدر دلم تنگه، پنجره فولاده

چه حرمی ،چه گنبدی

حس می كنی، تو مشهدی

زهرا می گه ،خوش اومدی

كرمش، كرم امام رضاست

حرمش ،حرم امام رضاست

یا باب الحوائج، یا موسی بن جعفر

تو كاظمین آقا، حاجتمو داده

چقدر دلم تنگه، پنجره فولاده

تویی كه بابایه، حضرت سلطانی

تموم هستیه، شاه خراسانی

آقا امام هفتمی

تنها امید مردمی

عشق ملیكه ی قمی

می خونن همه ی مریض دارا

می خونن همه ی گرفتارا

یا باب الحوائج، یا موسی بن جعفر

شده توی زندون، زهرا عزادارت

زبون روزه آه، سیلی ه افطارت

دل تو پر شراره شد

آسمون بی ستاره شد

اومدن، عاشقای كاظمین

بمیرم ،برای آقام حسین