آئین مستان

شوریده و شیدای توام / شیرینیه رویای منی
تا به قیامت پای تو ام / دین منی دنیای منی آقای منی
  باز با شهیدان تو یاحسین / باز بر سر خوان تو یا حسین
باز به دلم حسرت کربلا / وای کربلا کربلا کربلا
فانی در ذات احدی / جان ابوفاضل مددی
عاشق عشق ناب توام / صاحب من، ارباب منی آقای منی
آه ساکن کربلا یا حسین / آه خاک کویت شفا یا حسین
باز به دلم حسرت کربلا / آه کربلا کربلا کربلا
شوریده و شیدای توام / شیرینیه رویای منی
تا به قیامت پای تو ام / دین منی دنیای منی آقای منی
  باز با شهیدان تو یاحسین / باز بر سر خوان تو یا حسین
باز به دلم حسرت کربلا / وای کربلا کربلا کربلا
در شب ظلمت ماه منی / دلیل عشقی راه منی
نماز روحم سوی تو و / قبله ی من، محراب منی آقای منی
آه آیینه ی خدا یا حسین / آه شهید سر جدا یا حسین
دلیل عزت کربلا / وای کربلا کربلا کربلا
شوریده و شیدای توام / شیرینیه رویای منی
تا به قیامت پای تو ام / دین منی دنیای منی آقای منی
  باز با شهیدان تو یاحسین / باز بر سر خوان تو یا حسین
باز به دلم حسرت کربلا / وای کربلا کربلا کربلا

بچه بودم یه عکسی رو دیدم که خیلی دلرباست 

مرید فراوون داره و شفا خونه ی عاشقاست

چشمام گرفتش عکسشو بونه گرفتم که بابا

اونی که من میخواستمش همین آقاست

پرسیدم از بابام کیه این گنبد کیه طلاست

گفتش عزیزم پسرم این گنبد امام رضاست

سلطان علی موسی الرضا

چشمام گرفتش عکسشو بونه گرفتم که بابا

اونی که من میخواستمش همین آقاست

پرسیدم از بابام کیه این گنبد کیه طلاست

گفتش عزیزم پسرم این گنبد امام رضاست

طلای گنبدش مس دل منو طلا میکرد

کبوتر دل منو تو حرمش هوا میکرد  

بین خودم تا حرمش توی دلم پل می زدم

همش به عکس خوشگلش با جون و دل زل می زدم

یه ریزه گشته بود دلم برای دیدن آقا 

همش میگفتم زیر لب دوستت دارم امام رضا

سلطان علی موسی الرضا

صلوا علیک یا سید الغریب / یا اباعبدالله یا نعم الحبیب

وقتی که تو روضه هاتم ، زائر کرببلاتم

هستم من در هر دو عالم با شما / یعنی که معلوم الحالم با شما

ثارالله ثارالله ثارالله حسین

درد منو درمان شما فقط / دست منو دامان شما فقط

خاک مهر جبین ، ذکر کف ذاکرین

ای آقای تشنه لب ای بی کفن / اول سینه چاکم بعد هم سینه زن

وقتی که تو روضه هاتم ، زائر کرببلاتم

هستم من در هر دو عالم با شما / یعنی که معلوم الحالم با شما

ثارالله ثارالله ثارالله حسین

قلبی که با ارباب مقدسِ  / عشق عتاب مقدسِ

صحن حسین حصن عباس / قبلگه هر دو دنیاست

شب های جمعه باید اونجا باشیم / هم ناله تو مقتل با زهرا باشیم

وقتی که تو روضه هاتم ، زائر کرببلاتم

هستم من در هر دو عالم با شما / یعنی که معلوم الحالم با شما

ثارالله ثارالله ثارالله حسین

چقدر نام تو زیباست اباعبدالله

چشم تو خالق دنیاست اباعبدالله

زائر کرببلا حق شفاعت دارد

قطره در کوی تو دریاست اباعبدالله

دستگیری ز گدا گردن هر ارباب است

کار ما دست تو آقاست اباعبدالله

 مستجاب است دعا گوشه‌ی شش‌گوشه‌ی تو

حرمت عرش معلی‌ست اباعبدالله

 هر کسی داد سلامی به تو و اشکش ریخت

او نظر کرده‌ی زهراست اباعبدالله

 چشم ما روز قیامت به پر قنداقه است

پسرت مالک فرداست اباعبدالله

روزی گریه‌ی ما دست رباب افتاده است

روضه‌ خوان در دل صحراست اباعبدالله

باب بین‌الحرمین از حرم عباس است

همه جا سفره‌ی سقاست اباعبدالله

ما که باشیم که سنگ تو به سینه بزنیم

سینه‌ زن زینب‌ کبری‌ست اباعبدالله

مادرت گفت بُنیَ دل ما ریخت به هم

بردن نام تو غوغاست اباعبدالله

مادرت گوشه‌ی گودال تماشا می‌کرد

بر سر نعش تو دعواست اباعبدالله

اباعبدالله        اباعبدالله

هر که با خاک درت کام لبش بردارد 

از همان کودکیش چشم به کوثر دارد

اولین آرزویم هست همانی باشم

که به لب نام تو تا لحظه ی آخر دارد

چند صد حج پیادست ثواب آنکه 

قصد پا بوسی شش گوش تو در سر دارد

هر که بر داغ تو نگریست پیغمبر نیست

گریه بر توست مدالی که پیمبر دارد

چشمُ هایم شده چون شاخه ی پر باری که

چار فصلش زغمت میوه ی نوبر دارد

زخمي که بعضي شبا سر وا مي کرد کنار چاه

ناله ناله داشت حکايت از دلي غرق  به آه

ديگه راحت مي شه از اين همه ماجراي شهر

ديگه راحت مي شه از مردم بي وفاي شهر

خورشيد کوفه با چهره اي پر از بغض شفق

پلکاشو گذاشته روي هم، شکسته بي رمق

طبيب اومده دواء بذاره رو زخم سرش

اما کي مي ذاره مرهم روي زخم جیگرش

بغض دلتنگياي غروب مي باره از نگاش

معلومه رفتنيه ، اين جوري مي لرزه صداش

دلي غرق درد آه حالي آشفته داره

ميون بغض چشاش حرفاي نا گفته داره

علی یا علی    علی یا علی     علی یا علی

خوب مي دونه کوفه شهر آدماي بي وفاست

خوب مي دونه تازه اين اول غربت و بلاست

خوب مي دونه چند سال ديگه حديث غربتو

قصه‌ي نامه هاي فريب اين جماعتو

مي دونه درياي خون مي شه يه روزي نينوا

آخه خونه دلش از مصيبتاي کربلا

مي دونه دست رشيد عباسش قلم مي شه

می دونه قامت آسمونش اونجا خم مي شه

مي دونه خورشيد نيزه ها مي شه سر حسين

مي شينه سه شعبه ای به حلق حسين

مي دونه دستاي زينب و مي بندن يه روزي

مي دونه به اشک بچه هاش مي خندن يه روزي

رحمي به سه ساله و شير خواره اش هم نمي کنند

رحمي به گهواره و سه ساله اش نمي کنند

مي دونه که از حرم شميم سيب و مي برن

به روي نيزه سر شيب الخضيب و مي برن

ميون سينه‌ش ديگه نفس آروم نمي گيره

پرو بالش توي اين قفس آروم نمي‌ گيره

علی یا علی    علی یا علی     علی یا علی