آئین مستان

باز امشب لیله القدر خداست

ذکر یارب یارب و ورد و دعاست

گاه استغفارو دل لرزیدن است

گاه توبه گاه امرزیدن است

گاه عجز و التماس و هم نیاز

رو به درگاه کریم چاه ساز

گاه جوشن خوانی شب تا سحر

بارش باران اشک از چشم تر

پس به وقت ابتهال و اشک و اه

یاد کن از این فقیر پر گناه

ای عاشقان ای خوب ها تورو به خدا اقا مهدی فاطمه رو یادتون نره

بخدا اقا خیلی غریبه حتی غریب تر از غریب

اقایی که روز و شب برا ما شیعه هاش دعا میکنه با اشک چشمش

دست به دعا برمیداره و میگه خدایا از حسنات منه مهدی کم کن و از

گناهای شیعه هامون ببخش.

تورو به خدا بیایید تو این ماه عزیز تصمیم بگیریم که دیگه با اعمالمون

دل اقارو خون نکنیم بیایید با درست کردن خودمون با نماز خوندن با

احترام گذاشتن به پدرومادر با احسان کردن به فقیرها دل اقارو شاد

کنیم بخدا قسم هممون نیاز به دعای خیر اقامون داریم که اگه

دعامون کنه عاقبت بخیر میشیم انشالله

ارسال شده توسط: ذاکر اهل بیت (ع) بهمن مختاری

شما هم می توانید با تایپ اشعار مذهبی و متن روضه ها و ارسال آن از طریق سه روش: 1- عضویت در سایت و ثبت نام در انجمن 2- ارسال به ایمیل 3- درج آنها در قسمت نظرات اسم خودتان را در زمره خادمین ائمه اطهار علیهم السلام ثبت نمایید.

آه ای خدا دار و ندار ما نیامد

آقا و صاحب اختیار ما نیامد

ماه مبارک، سفره اش را پهن کرده

خوب است اما سفره دار ما نیامد

شاید نگاه حضرتش برگشته از ما

وقتی گُلی بر شاخسار ما نیامد

باید که از اعمال این هفته بپرسیم

آخر چرا این جمعه یار ما نیامد

عادت به تاریکی ما شاید سبب شد

ماه مُنیر شام تار ما نیامد

درد فراق یار، گریه، آه، افسوس

از چه به پایان انتظار ما نیامد

وقتی که ما سرگرم کار خویش هستیم

حق دارد او در روزگار ما نیامد

این روزی کرب و بلای ما چه شد پس

آخر چرا وقت قرار ما نیامد

باید به حق عمه اش او را قسم داد

آن عمه ای که در میان مقتل افتاد

شنیدم که صاحب ماه رمضونی، مهربون

این بهونه رو دادی که بکشونی ، مهربون

شنیدم به بندهات خیلی زیاد نظر داری

برا بندهات همه، دل می سوزونی، مهربون

شنیدم که گفته ای هر کی بیاد درخونم

روز محشر تو اونو نمی سوزونی، مهربون

تو تموم بندهات از همه روسیاترم

اومدم توبه کنم خوبه بدونی ، مهربون

شنیدم هرکی تو دنیا بر حسین گریه کنه

به دو عالم تو براش برگ امونی ،مهربون

از درخونت اگه فرار کنم کجا برم

وای اگه ما بدا رو بیرون برونی، مهربون

بیا یک بار دیگه تو می خونت راهم بده

دوست دارم طعم نگاتو بچشونی،مهربون

عاشقان ماه خدا باز آمد

باب رحمت همه سو بار آمد

ماه توبه مه ئغفران مه نور

مه شوق و مه عشق و مه شور

ماه از خویش جدا گردیدن

ماه و اصل به خدا گردیدن

ماه قدری که بود قدرش گم

ماه میلاد امام دوم

ماه مهمانی حی ازلی

ماه سرمستی عشاق علی

ماه تسبیح سرودن بر لب

ماه بیدار دلان در دل شب

ماه از اشک درون را شستن

خویش گم کرده خدا را جستن

ماه سر تا به قدم ذکر شدن

روشن از روشنی فکر شدن

به چه خوش گفت رسول منّان

جمعه آخر ماه شعبان

که مه حق به شما رو آورد

رحمت و فیض زهر سو آورد

به چه ماهی که برای امت

رحمت و مغفرت است و برکت

کرد با منطق شیرین تشریح

که نفس هاست در این مه تسبیح

صومتان هست سعادت این ماه

نومتان نیز عبادت این ماه

تشنه و گرسنه گشتید اگر

یاد آرید ز روز محشر

ای پیمغبر که به وصفت لولاک

آمده از طرف ایزد پاک

امتت گاه عطش کل یوم

خواصه در گرمی روز مه صوم

اشک بر چهره فشاند ز دوعین

لیک یاد لب عطشان حسین

از که هنگام ملاقات خدا

با لب تشنه سرش گشت جدا

او که جبرئیل سرشگ افشانده

داستان عطشش را خوانده

او که در خواهش یک جرعه آب

خصم با سنگ ورا داد جواب

او که طفلش زعطش پر میزد

چنگ بر دامن مادر میزد

چون بریدند سر از پیکر او

گشت از خیمه برون دختر او

دور گردید زخیل زنها

گشت گم در دل صحرا تنها

ظالمی یافت و را سرگردان

گفت هستی زچه در آه و فغان

گفت ای شیخ تو خود ساز بیان

خوانده ای هیچ به عمرت قرآن

گفت خواندم چه بسا قرآن را

بارها ختم نمودم آن را

گفت این آیه تو را خورده به چشم

با یتیمان نستیزید به خشم

من یتیمم که در این صحرایم

دختر فاطمه زهرایم

اشکم از خون جگر آغشتید

پدرم را لب عطشان کشتند

گفت از من چه تمنا داری

کین چنین شیون و غوغا داری

گفت روزم شده مانند شبم

کز عطش آمده جانم به لبم

داد آن سنک دل آخر به شتاب

آن جگر سوخته را جامی آب

آب بگرفت ولی با آن حال

رفت با گریه به سوی گودال

ریخت از دیده بسی خون جگر

گفت با دیده گریان به پدر

کای پدر بهر تو آب آوردم

بلکه از دیده گلاب آوردم

تو که صد چاک به خاک افتادی

با لب تشنه چرا جان دادی

نبود تاب شنفتن «میثم»

لب فرو بند زگفتن «میثم»

رسید مژده که سر زد هلال ماه صیام 

مه دعا و نیایش مه درود و سلام 

دهید مژده تمام گناه کاران را 

که حکم عفو شده از سوی خدا اعلام 

مه نماز و مه روزه ماه استغفار 

مهی که پر بود از لطف خاص و رحمت عام 

مباد ماه خدا برتو بگذرد ای دوست 

که بهر خود ندهی کار مثبتی انجام 

شقی ست آنکه خداوندگار حیّ غفور 

ورا نبخشد وگردد مه صیام تمام 

چه صبح ها که نفس ها در آن بود تسبیح 

چه لحظه ها که بود خواب آن رکوع و قیام 

به هوش باش که تقوی نکوترین عمل است 

کلام ختم رسل باشد این خجسته پیام 

خوشا کسی که ز افتادگان بگیرد دست 

خوشا کسی که به کار خدا کند اقدام 

حلال باد وصال خدا بر آن بنده 

که بگذرد زخطا و حذر کند ز حرام 

بکوش بهر نماز و دعا چه روز و چه شب 

بخوان کتاب خداوند را چه صبح و چه شام 

از آن شراب که ساقی آن خداوند است 

بگیر در عطش روزه و بریز به کام 

به یاد تشنگی روز حشر اشک بریز 

برای تشنه لب کربلا بسوز مدام 

به یاد حنجر خشکیدة امام حسین 

بنوش آب و بگو با سرشک دیده سلام 

اگر گرسنه شدی یاد کن ز طفل حسین 

که بی غذا دل شب خفت در خرابة شام 

اگر که دختر نه سالة تو روزه گرفت 

دم غروب که از دست می دهد آرام 

بسوز و اشک برآن کودک گرسنه بریز 

که جای نان به سرش سنگ ریخت از لب بام 

اگر تلاوت قرآن دلت ربود از دست 

به قدر و کوثر و یاسین و زخرف و انعام 

بریز اشک بر آن لب که شد زچوب کبود 

بیار یاد ز بزم شراب و رأس امام 

سلام باد برآن سر که شد به نیزه بلند 

گهی به نخل و گهی در تنور کرد مقام 

برای یوسف زهرا بلند گریه کنید 

که از گلوی بریده به شیعه داده پیام 

چو آب سرد بنوشید یاد من باشید 

که تشنه کام مرا کشت خصم خون آشام 

بزن ز سوز جگر ناله آنچنان "میثم" 

که سوز و شور محرم دهی به ماه صیام

روزه‌داران مؤمنین آماده من ماه خدایم 

ماه روزه، ماه قرآن، ماه تسبیح و دعایم 

ماه حق، ماه نبی، ماه علی مرتضایم 

ماه خیل انبیاء و اتقیا و اوصیایم 

تا رساند بر همه عالم پیامم را محمد 

خوانده از آغاز شهر الله نامم را محمد 

من گرامی ماه عفو و رحمت پروردگارم 

روزه‌داران الهی را همه باغ و بهارم 

باشد از شعبان امیرالمؤمنین چشم انتظارم 

در دل شب انس‌ها با حضرت صدیقه دارم 

تا سحر گه بی قرار چشم گریان حسینم 

هر شب و هر روز محو صوت قرآن حسینم 

دامن سجاده گردد بزم اُنس یار با من 

چشم مشتاقان بوَد تا صبحدم بیدار با من 

نور بخشد شمع جمع محفل دادار با من 

انس می‌گیرند مردان خدا بسیار با من 

از نسیم آید سرود نغمۀ روح الامینم 

همدم اشک و مناجات امیرالمؤمنینم 

لحظه‌ها تسبیح و، خوابِ روزه‌دارانم عبادت 

روزهایم روزهای صدق و اخلاص و ارادت 

یوسف زهرا حسن در نیمه‌ام یابد ولادت 

وز قدوم مادر زهرا مرا باشد سعادت 

روزه‌داران را دهـم از سـاغر قـرآن حلاوت 

ای خوشا آنکس که در من می‌کند قرآن تلاوت 

ای خوشا آنکس که قدر لیلةالقدرم بداند 

ای خوشا آنکس که اشک و معرفت در من فشاند 

ای خوشا آنکس که شب‌ها تا سحر بیدار ماند 

در دل شب افتتاح و جوشن و بوحمزه خواند 

من همان ظرف عنایات خداوند کریمم 

روح می‌بخشد دعای یا علیُّ یا عظیمم 

وای بر آنکس که در من حق نیامرزد گناهش 

یا نگردد شسته از اشک شبی روی سیاهش 

آنچنان باشد که حق محروم سازد از نگاهش 

در مه رحمت بوَد آغوش شیطان، جایگاهش 

توشه‌ای با خود نیارد تا خدا از او پذیرد 

می‌سزد از غصه در عید صیام من بمیرد 

خوش به حال آنکه در من دامن دلبر بگیرد 

در عروج خویشتن از زهد و تقوا پر بگیرد 

در دل شب‌های قدرم نیز قرآن سر بگیرد 

روی در محراب کوفه، دامن حیدر بگیرد 

ای خوش آنکو پرکند از اشک چشم نازنین را 

تـا بشویـد فرق خـونین امیـرالمـؤمنین را 

ای خوش آنکو در معاصی، احترام از من بگیرد 

با دهان روزه‌اش هر روز، کام از من بگیرد 

دامن وصل خدا را در صیام از من بگیرد 

در عبادت رفعت و شأن و مقام از من بگیرد

من همانا سفرۀ مهمانی ذات خدایم 

با تمام انبیاء از صبح خلقت آشنایم 

میثم از هر لحظۀ من فیض‌ها گردد نصیبت 

روزه، دارو، ذکر، درمان، ذات حق گردد طبیبت 

هست دامان تو هر شب دامن وصل حبیبت 

هر نفس باشد دعای یـا حبیب یـا مجیبت 

دوستت دارد خدا، گر تو خدا را دوست داری 

صرف کن اوقات خود در روزه و شب‌ زنده‌داری