آئین مستان

عمری غبار حضرت معصومه ایم ما

تا در جوار حضرت معصومه ایم ما

هرچند بارِ حضرت معصومه ایم ما

در سایه سارِ حضرت معصومه ایم ما

اهل دیار حضرت معصومه ایم ما

ای آرزوی پنجره فولاد آمدیم

ای قبله گاه طاق گوهرشاد آمدیم

بر خاک بوسه داده و بر باد آمدیم

باب الجواد حاجت ما داده آمدیم

حالا کنار حضرت معصومه ایم ما

تا نور میدمی به تمام چراغها

رد میشویم مثل نسیم از رواقها

معراج میرویم به دوش براقها

فریاد میشویم از این اشتیاقها

دل بی قرار حضرت معصومه ایم ما

ما را که عمر نوح دمی نیست پیش تو

ما گشته ایم هیچ غمی نیست پیش تو

شاه و گدا زیر و بمی نیست پیش تو

یاد بهشت جرم کمی نیست پیش تو

مست بهار حضرت معصومه ایم ما

روح الامین که حاجب دولتسرای توست

از خادمان کعبه ی دارالشفای توست

تو کیستی که صحن رضا در هوای توست

ایوان طلا هوایی گنبد طلای توست

شکرش دچار حضرت معصومه ایم ما

ما را نشان گرفت اگرچه ملال غم

هرچند پر شده همه جا قیل و قال غم

ما را گره زدند به پرهای بال غم

ما را گره زدند ولی بی خیال غم

تا خاکسار حضرت معصومه ایم ما

با لطف مادرانه ات احیا شدیم شکر

برکه نه،رود نه،دریا شدیم شکر

مولا نگاه کرده و آقا شدیم شکر

ذریه های حضرت زهرا شدیم شکر

ایل و تبار حضرت معصومه ایم ما

بانو اگر چه پیش تو خشت محقریم

از خشتهای خانه ی موسی بن جعفریم

عمریست ز خان لطف شما لقمه میبریم

از صحن جامع آمده ایم و کبوتریم

سجده گذار حضرت معصومه ایم ما

یه دلم عاشق و حیرون

یه دلم شیدا و مجنون

به دلم می‌گم نخور غم

اومده باغ و گلستون

دیدن گل های خنده روی لب چه باصفاست

شب عیدِ خواهرِ اربابمون امام رضاست

کی می‌گه که من ندارم

تو فقیری بی قرارم

توی دنیا پادشاهم

تا که این بی ‌بی رو دارم

چیزی که عیونه آخر دیگه حاشا نداره

نوکر معصومه تو زندگی غوغا نداره

یه دلم شهر مدینه‌ ست

تو بقیعِ بی قرینه‌ ست

خنده معجون شده با اشک

شب بانویِ کریمه ست

من که امشب با یه قلبِ بی‌ ریایی اومدم

تو حریمِ این کریمه به گدایی اومدم

یا فاطمه یا فاطمه

جایی که کوه خضر به زحمت بایستد

شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد

نزدیک می‌شوم به تو چیزی نمانده است

قلبم از اشتیاق زیارت بایستد

بانو سلام کاش زمان با همین سلام

در آستانه در ساعت بایستد

و گردش نگاه تو در بین زائران

روی من، این فتاده به لکنت، بایستد

تا فارغ از تمام جهان روح خسته‌ام

در محضر شما، دو سه رکعت بایستد

بانو اجازه هست، که بار گناه من

در کنج صحن این شب خلوت بایستد؟

شیعه به شوق مرقد زهرا به قم رسید

طاقت نداشت تا به قیامت بایستد

آنکس که جای فاطمه در قم نشسته است

در روز حشر هم به شفاعت بایستد

در تماشای جلال تو ادب باید داشت

ناله ای بدرقه راه طلب باید داشت

در خور منزلت و شأن تو ذیقعده نیست

جشن میلاد تو در ماه رجب باید داشت

کوثر  اسم تو ،شیرینی ایمان دارد

وقت نامت به دهان طعم رطب باید داشت

همچو پروانه اگر سوخت پَر ما سهل است

سخت، عمری که پی شمع تو تب باید داشت

آفرین بر تو که سربودی و مکتوم شدی

خواهر و دختر و هم عمه معصوم شدی

شب سراسیمه گذشت
روز این بار نمایان تر شد
پیش از وقت طلوع
آسمان غرقه در تابش خورشید شد و خوش رخشید
گرم خورشید مدینه
و زمین بود و جهانی گردش
پیش آن جلوه نور شرم می کرد زمین
شرم می کرد که خورشید زمین از افق بار دگر سر بکشد
باز هم چشم فلک خیره بر قلب زمین
سمت کاشانه ای از جنس بهار
خانه ای کاه گلی کاهش از بال ملک
گلش از دلهایی که همه آمده اند
که بگیرند پر دامانی
تا ببوسند غبار راهی
انبیاء پشت به پشت موسی
به در خانه موسی ابن علی
هاجر و آسیه و مریم ها
همه مبهوت ظهوری دیگر
همه مشتاق جلوس زهرا
بیشتر از همگان چقدر قلب رضا بی تاب است
یک برادر بی صبر
چشم هایش از شوق پلک بر هم نزده
یک برادر بی تاب
چشم دارد که بیاید خواهر
مثل آن روز که در خانه وحی
کودکی می چرخید تا در آغوش برادر خوابید
باز هم خواهری آمد
که عفاف از کنیز کویش
کرم از حلقه به گوشان در خانه او
جود می بارد از آینه الطاف خدادای او
نور می جوشد از امواج قنوت سحرش
باز هم خواهری آمد
که نگاهش مریم قدمش بر عالم
و شکوهش تنهاست
نسبش تا زهراست
نفسش جاری اعجاز مسیحایی او
باز هم خواهری آمد
که پر دامانش گره ها باز کند
آبشاریست که دریا به قدم می ریزد
دستگیریست که آبادی دلها با اوست
سایه ساریست که آرامش طوفان ها اوست
آیینه کاری ایوان بلندش خورشید
پولک نقره نشانش ناهید
سبزی باغچه ها، لطف نسیم نامش حضرت معصومه
باز هم خواهری آمد که نگو
عشق میراث قدیمی حرم خانه اوست
سرنوشتش این است
که به دنبال برادر باشد
شهر در شهر قدم پشت قدم
محمل لیلاییش می رود دشت به دشت
هر کجا می آید آهوان مجنونش
می برد همراهش دل آهو ها را
کوه تا کوه بیابان به بیابان هر سو
که نسیمی ز قدمهای رضا می آید
ولی افسوس دلش را غم هجران خون کرد
غربتش افزون کرد

دست تقدیر کمانش کرده
رمق از جانش رفت
آه ای بی بی جان
غم موروثیتان گرچه تو را پیر نمود
باز هم شکر ندیدی چه سرش آوردند
باز هم شکر ندیدی که حرم می سوزد
از لبانش نشنیدی جگرم می سوزد
باز هم شکر کسی بود رکابت گیرد
محملت ناقه عریان شده نیست
دست در حلقه زنجیر نرفتی بانو
پیش چشم تو یتیمی به شبی گم نشده
دامنت شعله ندید معجرت خاکی نیست
درد و دلهای غریبانه شنیدن دارد
به سر خاک برادر به زمین خورد و
چنین گفت حسین
این تو و قافله ات این امانت هایت
نوزده طفل از این جمع ولی کم شده است
یا میان صحرا زیر یک بوته خاک
دست در گردن هم جان دادند
یا زمان غارت از نفس افتادند
یا میان شعله سوختند و ماندند
یا که از دیدن راس عباس
سر نی تب کردند
نوزده طفل از این جمع ببین کم شده است
آینه هایش همه الماسی است
رنگ و لعاب حرم عباسی است
صحن و سرایش حرم مرتضی است
مسجد بالای سرش کربلاست
دل بر و دلدار دل بی دلان
جان جهان عمه صاحب زمان
نور فشان شب بی جور تو
نور تویی شور تویی تور تو
مکه تو زمزم تو صفا و مروه تو
مثنوی دل غزل و شروه تو
کوثر و یاسین تو اعراف تو
عین تویی شین تویی و قاف تو
ای که صلا تی و صیام علیک
حضرت معصومه سلام علیک