آئین مستان

در سایه ی لوای تو منزل گزیده ایم

اما چه سود روی تو هرگز ندیده ایم

آقا کجاست جای تو در زندگیمان

در عمر خویش بدون تو نفس ها کشیده ایم

از روی معرفت قدمی بر نداشتیم

اما بدون معرفت عمری دویده ایم

گاهی همین دعا و فغان ها حجاب ماست

پیله به دور خویش پیاپی تنیده ایم

وقت عمل ز گفته ی خود ساده بگذریم

هرگز عمل نکرده به آنچه شنیده ایم

راضی نشد دل تو از این بندگی ما

آن را که بود باب دل خود گزیده ای

تو رشته ی محبت خود را گره زدی

هرجا که ما زمعصیت آن را بریده ایم

من رشته ی محبت تو پاره می کنم

شاید گره خورد به تو نزدیکتر شوم

بیگانگی نگر که من و یار چون دو چشم

همسایه ایم و خانه ی هم را ندیده ای

عمری است در هوای خودت گریه می کنی

عمری است با نوای خودت گریه می کنی

گاهی کنار تربت مخفی مادرت

بر خاک آشنای خودت گریه می کنی

یک شب کنار پنجره فولاد می روی

با حاجت و دعای خودت گریه می کنی

شب های جمعه زائر شش گوشه می شوی

با یاد کربلای خودت گریه می کنی

یابن الحسن...

با خواندن زیارت ناحیه تا سحر

با سوز روضه های خودت گریه می کنی

لایق نبوده ایم انیس غمت شویم

با درد و غصه های خودت گریه می کنیم

ما که اهمیت به غیابت نمی دهیم

از غربتت برای خودت گریه می کنیم

هر هفته نامه های مرا می زنی ورق

بر حال این گدای خودت گریه می کنی

کس تاب آن نداشته همگریه ات شود

تنها تو پا به پای خودت گریه می کنی

اميد قلب خسته در اين شب سياهی
در راه مانده‌ای را درياب با نگاهی
ديگر بيا که بی‌تو از دست رفته‌ ام من
ای وای از تباهی، ای وای از تباهی
افتاده بودم از پا در جاده ‌ی غم اما
دادم به خود تسلا ديگر نمانده راهی
در سايه ‌سار لطفت جايی برای ما هست
با دل چه کرده بی‌ تو شب‌ های بی ‌پناهی
برگرد ای انیس شب گریه ‌ی مدینه
عمری ‌ست مانده آقا بر راه تو نگاهی
ای التیام سیلی، با چشم ‌های نیلی
مادر تو را صدا زد هر شام و صبحگاهی
یک گوشواره گم شد، در بین کوچه و رفت
یک گوشواره از دست در غارت سپاهی
انگشتری به دست تو دوخته دمادم
چشمان حسرتش را از بین قتلگاهی

زمان لطف ، صحبت از حقارتم نمی کنی
کریمی و نظاره بر لیاقتم نمی کنی
تو را ز یاد می برم زمان معصیت ولی
مرا مؤاخذه برای غفلتم نمی کنی
دلم شکسته و کسی به داد من نمی رسد
میان راه مانده ام ، حمایتم نمی کنی
چه نذرها نکرده ام ، که زیر و رو شود دلم
به هر دری که می زنم اجابتم نمی کنی
اسیر ظلمت دلم شدم ، عزیز فاطمه
به یک دعا مرا غریق رحمتم نمی کنی
اگر بناست سهم من همیشه دوری ات شود
چرا مرا نمی کُشی و راحتم نمی کنی
کسی من خراب را به سوریه نمی برد
در این بساط عاشقی ضمانتم نمی کنی
فدای عمه ای که با دل شکسته ناله زد
برادرم چرا نظر به غربتم نمی کنی
بزرگ این قبیله ام  مرا نزن عقیله ام
چرا حیا و شرم از شرافتم نمی کنی

نه آهی مانده تا از دل برآرم
نه اشکی تا که از خجلت ببارم
همه سرمایه‌ام این دست خالی است
فقیرم غیر از این چیزی ندارم
دگر از خویشتن مأیوسم اما
به فضل و رحمتت امیدوارم
گناهم را به یک «العفو» گفتن
تو می‌بخشی ، ولی من شرمسارم
جحیمت را کنم دریای رحمت
به اشک مخفی شب‌های تارم
اگر خوبم اگر بد ، هر که هستم
امیرالمؤمنین را دوست دارم

نذر دیدار رخت را کی ادا خواهم کرد
همه را غیر تو یکروز رها خواهم کرد
زیر بال و پر تو بودن من بندگی است
رو به تو گر بکنم رو به خدا خواهم کرد
تو اگر یک سحر از کوچۀ ما رد بشوی
یک قدمگاه دراین کوچه بنا خواهم کرد
مادرم دست مرا داد به دستت آقا
مادرم را همۀ عمر دعا خواهم کرد

 هر قدر هم که محلم ندهی آقا جان
دم به دم اسم تو را باز صدا خواهم کرد
دیر یا زود مهم نیست ولی آخر سر
من خودم را بغل امن تو جا خواهم کرد
هرچه سرمایه بدستم برسد شکی نیست
نذر یک شب سفر کرببلا خواهم کرد
جان اگر بر لب من هم برسد آرامم
پنج تن را به دم مرگ صدا خواهم کرد