آئین مستان

خشکی ام رفت و وصل دریا شد

سردی ام رفت و فصل گرما شد

فارغم از خودم خدا را شکر

آسمانی شدم خدا را شکر

آمدی و دلم نجات گرفت

باز هم مرده ای حیات گرفت

ای حیات مجدّدِ دنیا

دومین یا محمد دنیا

«یا مَنْ اَرْجُوه» آستانِ لبم

پنجمین رکعت نماز شبم

ای که تنها خدا شناخت تو را

مثلِ بیتُ الحرام ساخت تو را

قافیه های بیت ما تنگ است

در مقامت کمیت هم لنگ است

ای نسیم پر از بهار حسین

حسنی زادۀ تبار حسین

قبلۀ مردم مدینه تویی

حسنِ دوم مدینه تویی

ای ظهورِ پیمبر اکرم

حاصلِ وصلتِ دعا و کرم

مادرت دختر کریم خدا

پدرت حضرتِ کلیم خدا

سر شب فکر نورِ تو بودم

فکر شب هایِ طور تو بودم

خواب سجادۀ تو را دیدم

صبح دیدم کنار خورشیدم

تو تولایِ دفترم هستی

قسم نون والقلم هستی

بی تو این حوزه ها کمال نداشت

میوه ای غیرِ سیب کال نداشت

اگر عِلم تو را حساب کنند

زندگیِ تو را کتاب کنند

علم و اخلاق می شود با هم

آدمی می کند بنی آدم

میوۀ بهتر از رطب ، سیب است

باعثِ التیام تب ، سیب است

فاطمه سیب جنتُ الاعلاست

پس شفایِ تب تو یا زهراست

چه کسی گفته بی مزاری تو

یا چراغِ حرم نداری تو

قبر تو بارگاه توحید است

شمع بالاسر تو خورشید است

چه کسی گفته سایبانت نیست

صحن در صحن آسمانت نیست

عرش که آسمان نمی خواهد

نور که سایبان نمی خواهد

تو خودت سایبان دنیایی

بهترین آسمان دنیایی

ذکر یار دلربا کرده دلم
یاد روی مه لقا کرده دلم
ذکر وَجهُ الله اکبر کرده ام
باز هم یاد خدا کرده دلم
کی غریب  بوده او در کوی  دل
یاد یار  آشنا کرده دلم
در نزول آیه های عشق او
سینه را غار حرا کرده دلم
تا به دست آرد دل آن ماه را
رو سوی  خلوت سرا کرده دلم
تا در آن خلوت سخن گویم از او
جاهلم ، علم "لَدُن" جوید دلم
کیست او روح قوام حوزه ها
عالم علم تمام حوزه ها
پایه ی فقه و اصول و فلسفه
موجب ثبت و قوام حوزه ها
شارح اسرار کُل ما سوی
واضع مَشیُ و مرام حوزه ها
بحر من از مکتب  تدریس او
جمله آیات عظام حوزه هاست
اعتبار از قدرت علمی  او
یافته همواره نام حوزه ها
تا ابد هر جا کلاسی دائر است
واقعاً مرهون علم باقر است
درس او ، درس هدایت بود و بس
مکتبش ظل عنایت بود و بس
درس او علمی به پویایی حق
شرح قرآن و ولایت بود و بس
درس او منظومه ای از عاشقی
اصل احکام و روایت بود و بس
صد بیان تازه در درسش ولی
درحقیقت یک حکایت بود و بس
یک هدایت که به صد شکل بدیع
مشعل راه هدایت بود و بس
علم را ملموس و عینی کرد او
کُل عالم را حسینی کرد او
صد چو اسماعیل ، ذبح راه او
حق حریص ذکر  یا الله  او
کیست خورشید از خجالت در اُفق
مانده پنهان پیش روی ماه او
علم اقرار جهالت می کند
پیش تفسیر دل آگاه او
دانش و اندیشه صنع دست او
عالمی مدیون دانشگاه او
یاد او در بین شیعه گم شده
وای از این غربت جانکاه او
پنجمین فرمانده ی دل ها بود
باقر علم بنی زهرا بود
چشم جان خیره به نورش بنگرد
فارق از خود بر حضورش بنگرد
دیده پا بند تجلیش شود
گر دمی طور ظهورش بنگرد
خانه ی دل لرزد و ویران شود
چون که جا پای عبورش بنگرد
مور هم کار سلیمانی کند
این سلیمان گر به مورش بنگرد
هر که می خواد ببیند غربتش
بر بقیع و بر قبورش بنگرد
کس نمی گیرد سراغ یاد او
اشک شیعه چون چراغ یاداو
او که این محفل به نامش دائر است
در شب مستی به شورم ناظر است
کیست این بُت عین توحید دلم
فخر جان باشد که بر او زائر است
در کتاب عشق ثاراللهیان
آیه ای زیباست اما ساتر است
خواستم از عشق گوید مدح او
گفت جز حق ، هر زبانی قاصر است
از فلک پرسیدم این مه پاره کیست
نعره ای زد این امام باقر است
ساقی میخانه ی کرب و بلاست
راوی جانانه ی کرب و بلاست

آمدی ای امام پنجم ما

آمدی ای یگانه بی همتا

برف ها آب شد،زمین خندید

ازبهارتو ای گل زیبا

علم راآمدی که بشکافی

مثل کشتی به سینه ی دریا

تا ابدآسمان آبی تو

میزند سایه برسر دنیا

تو درین صفحه های خالی دل

نقش ها میزنی به رنگ خدا

جوهر بندگیست درقلمت

غیر توحید نیست در قلمت

جوهر بندگیست در قلمت

غیرتوحید نیست در قلمت

ای به دوشت همیشه رایت علم

در بیان تو واقعیت علم

روی منبر که درس می دادی

زیر دین تو رفت نهضت علم

روز اول به اذن حضرت حق

شاهکار تو بوده خلقت علم

عقل ما قد نمی دهد هرگز

به مقام تو ای حقیقت علم

بی فروغ تو می رود از دست

همه ی اعتبار دولت علم

تا که نور کلام تو جاریست

گلشن دین همیشه گل کاریست

ای سرآغاز ناب ماه رجب

وی شروع کتاب ماه رجب

با غروب جمادی الثانی

سر زدی آفتاب ماه رجب

اشک های تولحظه ی میلاد

شده عطر و گلاب ماه رجب

عکسی از حسن کبریا هستی

جای تو قلبه قاب ماه رجب

یک مناجات بر لبم بنویس

در شب مستجاب ماه رجب

در هوای خدا رهایم کن

بیشتر با خود آشنایم کن

بیشتر با خود آشنایم کن

توکه بر چشم خلق جا داری

نوری و جلوه ی خدا داری

شاخ شمشاد حضرت سجاد

ریشه در باغ هل أتی داری

ثمر نخل احمدی که نسب

زحسین و زمجتبی داری

پسر سید البکاء هستی

سرگذشتی پر از بلا داری

پسر سید البکاء هستی

سرگذشتی پر از بلا داری

یادگاری ز لاله های عطش

بر دلت داغ کربلا داری

تو غروب سپیده را دیدی

عمه ی قد خمیده را دیدی

همه جا گرد غصه پاشیدند

با سرتیغ ونیزه گل چیدند

دستهای سیاه بر سرتان

سنگ های کبود باریدند

چشم هایی که گریه می کردند

سیلی وتازیانه می دیدند

مردم کوچه ی یهودی ها

دور سرها مدام رقصیدند

بی ابوالفضل کودکان یتیم

روی خشت خرابه خوابیدند

این همه غم که بر سرت آمد

کودکی تو را رقم می زد

به محمل ماه تابان راکه دیده

به نی مهر درخشان راکه دیده

درون طشت ذکرحق که گفته

به زیر چوب،قرآن راکه دیده

به پای صوت روح افزای قرآن

نشاط می گساران راکه دیده

موّاج می‌شویم و به دریا نمی‌رسیم
پرواز می کنیم و به بالا نمی‌رسیم
این بال‌ها شبیه وبالند ، ابترند
وقتی به سیر عالم معنا نمی رسیم
این چشمهای خیس و تهی دست شاهدند
بی تو به جلوه زار تماشا نمی رسیم
تا بی کرانه های وجود خدائی ات
پر می کشیم روز و شب،اما نمی رسیم
باشد اگر تمام جهان زیر پای ما
حتی به اوج بال تو آقا نمی رسیم
این زخمها نشانه‌ی تقصیر فهم ماست
شیدا شدن میان صفات تو سهم ماست
دنیا تو را چگونه بفهمد که برتری
از مرز عقلهای زمینی فراتری
ای بی کرانه لا یتناهی است وصف تو
آئینه‌ی صفات الهی ست وصف تو
مبهوت جلوه های جلالت کمیت ها
کی می رسد به درک کمال تو بیت ها
ای باشکوه از تو سرودن سعادت است
این شعرها بهانه‌ی عرض ارادت است
هفت آسمان به درک حضورت نمی رسد
خورشید تا کرانه‌ی نورت نمی رسد
محراب را که عرصه‌ی معراج می کنی
جبریل هم به گرد عبورت نمی رسد
 چشم مدینه مات سلوک دمادمت
چشم مدینه مات سلوک دمادمت
بوی بهشت می وزد از خاک مقدمت
محو خودت تمام سماوات می کنی
از بسکه عاشقانه مناجات می کنی
آقا کلیم طور تمنا شدیم و بعد
دلتنگ چشمهای مسیحا شدیم و بعد
مثل نسیم در به در کوچه ها شدیم
با چهره‌ی محمدی ات آشنا شدیم
ای مظهر فضائل پیغمبر خدا
آیینه ی شمائل پیغمبر خدا
شایسته ی سلام و تهییات احمدی
 شایسته ی سلام و تهییات محمدی
احیاکننده ی کلمات محمدی
نور علی و فاطمه در تارو پود توست
شور حسین و حلم حسن در وجود توست
قرآن همیشه آیینه ی تو انیس توست
تفسیر بی کران معانی حدیث توست
قلبش هزار چشمه ی نور معارف است
هر کس به آیه های مقام تو عارف است
روشن ترین ادله ی علمی ست سیره ات
وقتی که حجتند به عالم عشیره ات
هر کس که تا حضور تو راهی نمیشود
علمش بجز میان تباهی نمی شود
 هر قطره ای به محضر دریا نمی رسد
هر قطره که به محضر دریا نمی رسد
سر چشمه‌ی علوم الهی نمی شود
بی بهره است از تو و انفاس قدسی ات
اندیشه ای که لا یتناهی نمی شود
جابر شدن زراره شدن با نگاه توست
آقای من اگر تو نخواهی نمی شود
کون و مکان اداره شود با اراده ات
عالم دخیل بسته به نعلین ساده ات
فردوس دل اسیر خیال تو می شود
آئینه محو حسن جمال تو می شود
دریاب با نگاه رحیمت دل مرا
وقتی که بی قرار وصال تو می شود
یک شب به آسمان قنوتت ببر مرا
تا بی کرانه ی ملکوتت ببر مرا
سائل کنار ساحل لطفت چگونه است
دستان با سخاوت دریا نمونه است
من را که مبتلای خودت می کنی بس است
اصلاً مرا گدای خودت می کنی بس است
قلب مرا ز بند تعلق رها و بعد
دلبسته‌ی خدای خودت می کنی بس است
در خلوت نماز شبت مثل فاطمه
شایسته‌ی دعای خودت می کنی بس است
 شبهای جمعه سمت مدینه که می برد
دلتنگ کربلای خودت می کنی بس است
امشب برای ما دو سه خط از سفر بگو
از کاروان خسته و چشمان تر بگو

الا که غرق در انوار ذوالجلال شویم

هلال ماه رجب سرزده، هلال شویم

کمال یافته ی قله ی کمال شویم

هماره خاک قدوم علی و آل شویم

مه تجلی حسن و جمال لم ‌یزلی است

خجسته باد که ماه‌ محمد است و علی است

مهِ نماز و قیام و دعا و ذکر و سجود

مه وصال خداوندگار حی ودود

مه چهار ولادت ز چار رکن وجود 

مه مبارک لبخند مهدی موعود

مه نزول کرامات خالق ازلی است 

ولادت دو محمد، ولادت دو علی است

طلوع این مه فرخنده می‌دهد خبری

که سرزد از افق عزت و شرف قمری 

و یا ز دامن دریای معرفت گُهری 

خدا به حضرت سجاد داد گل ‌پسری

که گل، زبان ملک ریختند در قدمش 

اگر غلط نکنم مدح انبیاست کمش

زهی که فاطمه بنت حسن، حسن‌زاده

بر آفتاب خدا، ماه انجمن زاده 

بگو که وجه خداوند ذوالمنن زاده 

و یا که نخله ی توحید، یاسمن زاده 

بهشت حضرت سجاد، لاله ی رویش 

حسین بوسه زند بر جمال دلجویش

درود اهل ولا بر شب ولادت او 

سلام داده رسول خدا به حضرت او 

سپاه علم کشیدند صف به خدمت او

عنایت و کرم و لطف و جود، عادت او 

سحابِ یکسره بارنده ی علوم است این 

محیطِ نور و شکافنده ی علوم است این

تمام علم ز دریای فضل اوست نَمی

تمام جود ز یک بذل دست او کرمی 

تمام ملک خداوند بهر او حَرمی 

تمام دهر ز عمر عزیز اوست دمی

به نقش صورت او صورت ‌آفرین نازد

به زهد و طاعت او زین ‌العابدین نازد

به ماه عارض و حسن و جمال او صلوات

به حسن خلق و به حسن خصال او صلوات

به مام و باب و به آباء و آل او صلوات

به علم و دانش و فضل و کمال او صلوات

چنان به پاسخ دشنام، خُلق او نیکوست

که خصم می‌شود از فیض یک نگاهش دوست

امیر عالم و بیل رعیتیش به دوش

به شوق زمزمه‌اش عرشیان سراپا گوش

زند ز منطق او بحر علم و دانش جوش

صدای «یارب» او از ملک ستاند هوش

درود شخص پیمبر نثار باد بر او

سلام حضرت پروردگار باد بر او

بیا و روی ارادت ببر در این درگاه 

حوائجت همه از باقر‌العلوم بخواه

سلاله ی دو علی، نور چشم ثارالله

دهد به دیده ی «جابر» شفا به نیم نگاه

ولایتش سند و ثبت دین کامل ماست

گُل محبتش آدم‌کننده ی گِل ماست

به روز حشر ولایش تمام حاصل ماست

مزار او نه به خاک بقیع، در دل ماست

برخیز نگارا که بهار طرب آمد

عید عجم و جشن نشاط عرب آمد

از کثرت انوار یکی روز و شب آمد

پایان جمادی شد و ماه رجب آمد

ماهی که شود ملک جهان خُلد مُخَلد

از یمن قدوم دو علی و دو محمد

بر اهل ولا عید مؤید شده امشب

در جلوه رخ داور سرمد شده امشب

لبخند، عیان بر لب احمد شده امشب

میلاد همایون محمد شده امشب

در دامن خورشید، عیان قرص قمر شد

فخر دو جهان سید سجاد پدر شد

امشب صدف بحر ولایت گهری زاد

یا دخت حسن فاطمه، زیبا پسری زاد

در خانه ی خورشید ولایت قمری زاد

یا بار دگر آمنه پیغامبری زاد

این است که دو فاطمه را نور دو عین است

پور دو علی باشد و نجل حسنین است

این محور دین اختر تابنده ی علم است

در قلب زمان، نور فزاینده علم است

آرنده ی علم است و نماینده ی علم است

گوینده علم است و شکافنده ی علم است

در کنیه ابوجعفر و باقر شده نامش

پیغمبر اسلام فرستاده سلامش

علم همه یک قطره زدریای کمالش

دیوانه شود عقل به توصیف جمالش

انوار دل از روی نکوتر زمه تو

جن و بشر و خیل ملائک سپه تو

جان همه خوبان جهان خاک ره تو

شد باعث بینائی جابر نگه تو

ما را ز گنه نیست به جز روی سیاهی

ای چشم خداوند، کرم کن به نگاهی

از شوق تو چون مهر تو چون داغ به سینه

چشمم به بقیع است و دلم سوی مدینه

ای شمع دل پنج امین و دو امینه

ما غرق به دریای گناه و تو سفینه

غرقیم ولی چشم به احسان تو داریم

با دست تهی دست به دامان تو داریم