آئین مستان

غریب عزیز زهرا

دلدار دلم داغی

از کرببلا دارد

رنج محنی دائم

 از دشت بلا دارد

ملک ملکوت از او

حکم جبروت از او

او مکنت بی همتا

در ملک بقا دارد

غریب عزیز زهرا

از بی کسی اش اما

داغی به دلم مانده

زاین غم به جنان زهرا

همواره عزا دارد

می خوانمش و گویم

ای هستی روح افزا

هرکه به تو دل بسته

کی بیم فنا دارد

جان می دهم از شوق

طوف حرمت مولا

چون کوی بقیع تو

جانانه صفا دارد

غریب عزیز زهرا

غریب وا  اماما

شهید وا اماما

مرا می‌ شناسی بقیعم

 منم قبله گاه غریبان

مرا می شناسی بقیعم

 که با اشک و آهم چراغان

چه شبها که بی روضه مَردم

 در آغوش من گریه کردند

به صادق به باقر به سجاد

 به یاد حسن گریه کردند

غم غربت من، رسیده به افلاک

که ارکان ارض است، در این تربت پاک

واویلا، واغربتا

بقیعم که پر کرده عمری

 غم فاطمه خلوتم را

زپنهانی قبر زهرا

 بخوان قصه ی غربتم را

گهی بر مزار امامان

 گهی نزد ام البنینم

من آن تربت ساده هستم

 که با عرشیان همنشینم

شده زائر من هزاران کبوتر

شده همدم من مزار پیمبر

واویلا، واغربتا

پُر از ماتم فاطمیه

پُر از داغ پیغمبرم من

پُر از روضه های نخوانده

پُر از غربت حیدرم من

پریشانم از منع گریه

پریشانم از منع ماتم

به سر آید این عصر عُسرَت

بنا بر روایات محکم

دل من گرفته، خدایا خدایا

از این عمروعاصان، از این بولهب ها

دوباره دو عالم به یاد عاشورا می افته

یه کرببلایی داره امشب از پا می افته

امشب ارباب چشم انتظاره این یادگاره عاشوراست

امشب زینب تو قتلگاهه چشماش به راهه این آقاست

خداحافظ ای روضه هرشب       خداحافظ ای عزیز زینب

خدانگهدار چشای خونبار دل پر از تب

آجرک الله صاحب الزمان

از امشب مزارش کنار زهرا و سجاده

مزاری پر از عشق پر از آقا و آقازاده

بین سینه داغ مدینه، آن سرزمینه غربت ها

گل می باره روی غباره قبرای خاکی از چشما

بقیع داره گوهری تو سینه       امون از این غربت مدینه

عطر سحرهاش عطر مزار ام البنینه

آجرک الله صاحب الزمان

یه عمره که شبها نگاهش بوی بارون می ده

دم آخری هم با ذکر یا زینب جون می ده

بعد از عمری گریه هنوزم چشمای خستش گریونه

این که داره جون می ده اما باز داره روضه می خونه

اومد عمه با قد خمیده       چهل منزل با سر بریده

سر برادر به روی نیزه به خون تپیده

آجرک الله صاحب الزمان

باز امشب سرزده خواهم که شیدایی کنم

باده ها را مست مینایی کنم

بر حریم قرب حق طاهر شدم

مست نام حضرت باقر شدم

ای دو عالم ریزه خوار خان تو

صد سلیمان نبی دربان تو

ای علوم احمدی در دست تو

حضرت یوسف بود سر مست تو

ای ولایت در دو عالم حاصلم

عشق تو منزل نموده در دلم

از تو دارم در دو عالم شور شین

تو مرا بنموده ای مست حسین

گریه کردن را تو یادم داده ای

تو زدی بر گردنم قلاده ای

روضه ها خواندی تو از دشت بلا

 سینه ها را کرده ای کرببلا

یاد ما دادی الف بای حسین

خوب تو بودی مست شیدای حسین

گریه ها کردی تو بر کرببلا

با قلم کردی جهاد ای دلربا

تا قیامت شیعه شد مدیون تو

کربلا در کربلا دلخون تو

دیده ای رنج فراوان و ستم

تا نگه داری به دستت این علم

علم تو کرببلا را زنده کرد

تا ابد در سینه ها پاینده کرد

درگه ات را تا قیامت نوکرم

بنده ای از بندگان حیدرم

سجده بر تو سجده بر ذات خداست

قبله گاه ما زمین کربلاست

نقش این دیباچه نام نینواست

جای بسم الله نام کربلاست

صورتی زرد شده وقت سفر معلوم است

آتش سینه ای از دیده ی تر معلوم است

به خودش روز زمین مثل پدر می پیچد

از همین صحنه غم زهر و جگر معلوم است

وسط حجره تنش روی زمین افتاده

بین گرداب بلا مرد خطر معلوم است

باقر آل پیمبر بدنش میلرزد

در شب حادثه ای تلخ سحر معلوم است

كمرش زخمی زنجیر و غم شلاق است

اشك می بارد و داغی ِ شرر معلوم است

مظلوم وا اماما،غریب وا اماما،شهید وا اماما،مسموم وا اماما

یاد آن كوچه و بازار و غم ناموس است

خون رگ های عمو بین گذر معلوم است

سنگ های سر كوچه چه شتابی دارد

از سر نی به زمین خوردن سر معلوم است

به روی پیرهنی كه كفنش شد آخر

حال جای قدم چند نفر معلوم است

زینب زیر لب گفت كه تشنه است سرش را نبرید

در نگاهش چه غمی باز مگر معلوم است

تنهاترین غریب دیار مدینه بود

او آفتاب و زهد و وقار و سکینه بود

ابواب نور از کلماتش گشوده شد

خورشید علم در دو جهان بی ‌قرینه بود

نان‌ آور همیشه هر کودک یتیم

بر شانه ‌های خسته او جای پینه بود

آتش گرفته باغ دلش از شراره‌ای

سهم امام خسته ی ما زهر کینه بود

هرگز غروب قافله یادش نمی رود

جز آفتاب نیزه دگر محرمی نبود

همواره آسمان نگاهش پر از شفق

هفتاد دو چند داغ شقایق به سینه بود