آئین مستان

تخریب، تهدید، تشنج و کشتار

غارت کار وهابی خونخوار

 آره وهاب یعنی جنایت کار

اما شیعه دیگه شده بیدار

هریک از ما یک میثم تمار

وای از وقتی که ما بشیم مختار

اینها نسل هند جگر خوارند

ما ها نسل حیدر کرار

حرف اول و آخرم

خدا را شکر که با حیدرم

دنیا فهمید چقدر شما پستید

اهل بدعت سقیفه ای هستید

راه مادر تو کوچه ها بستید

چشم ما و گریه و بی خوابی

قلب ما و غصه بی تابی

فریاد کردیم لعنت به وهابی

لعن بر دشمن علی کارم

شاگرد غیرت علمدارم

آی دشمن تو کیو داری تو دنیا

چشت دراد من امام رضا دارم

حرف اول و آخرم

خدا را شکر که با حیدرم

چون حرم نیست زائری هم نیست

خادمی نیست نوکری هم نیست

چون که گنبد ندارد این بقعه

پس یقیناً کبوتری هم نیست

هر که رفته بقیع میداند

خبر از قبر مادری هم نیست

دور تا د‌ور چون که دیوار است

مطمئن باش که دری هم نیست

نیمه شبها به غیر نور ماه

بخدا شمع دیگری هم نیست

در مدینه علی غریبتر است

خبر از نام حیدری هم نیست

نه حیاتی نه حوض آبی هست

ظاهراً آب آوری هم نیست

سقای دشت کربلا اباالفضل، اباالفضل

مادر چهارتا شهید رفته بود خدمت امام (ره) تو جماران، میگن از زیر چادر یه عکس درآورد گفت: این پسر بزرگم محمود شهید شده، امام هم همینجوری بهت زده داشت نگاه می کرد، میگن دست برد تو چادر یه عکس دیگه جلو امام گذاشت گفت: اینم دومین پسرم سعید اینم شهید شده، دوباره دست کرد تو چادر یه عکس گذاشت جلو امام این بچه سومم علیِ اینم شهید شد، یه مرتبه دیدن امام دستمالش درآورد گذاشت رو صورتش های های گریه کرد؛ جانم مادرای شهید که یه الگو داشتن، میدونی این مادر شهید چیکار کرد، میگن عکس ها رو جمع کرد گذاشت زیر چادرش، به امام گفت: من بچه هام دادم که شما گریه نکنید.

میومد تو آفتاب ام البنین چهارتا قبر درست میکرد، مادری که داغ دیده باشه گریه اش معلومه، گریه ی ام البنین مدینه رو پر کرده بود، اما هر کی میومد نزدیک بقیع گوش میداد، میدید فقط میگه آخ غریب حسین....عزیز دلم حسین...ای تشنه لبم حسین..... ای بی کفن حسین....آخر سر مروان اومد به ام البنین گفت:آی زن مگه تو مادر عباس نیستی، مگه تو چهار تا پسرات کربلا کشته نشدن، چرا همه اش میگی حسین، میدونی چی جواب داد؛ اینجوری نگو، آخه حسین مادر نداره، کسی نیست براش گریه کنه، شنیدم کربلا مادرش سر عباسم بغل کرده، شنیدم عباسم به آرزوش رسونده، شنیدم بچه ام لحظه ی آخر حسین صدا زده برادر حسین.....

مادر به قربون جمالت

رخ چون بدر و ابروی هلالت

شنیدم عطشان جان سپردی

گل ام البنین شیرم هلالت

شنیدم دست هایت را بریدن

شنیدم چشم نازت را دریدن

چو طفلان این سخن ها رو شنیدن

همه از هم خجالت می کشیدن

اینجا به گوش ناله و فریاد و زمزمه است

گویی صدای گریه ی زهرا و فاطمه است

اینجا سرشک دیده غم دل نصیب ماست

اینجا مزار چهار امام غریب ماست

اینجا اگر چه نیست نجف تربت علیست

هر گوشه گوشه اش سند غربت علیست

اینجا تمام هستی و بود و نبود ماست

اینجا بهشت دامن یاس کبود ماست

اینجا همواره بوی گل یاس می‌رسد

از خاک قبر مادر عباس می رسد

اینجا به گوش ناله ی زینب مکرر است

دخت علی هنوز عزادار مادر است

اینجا به حرمت نبوی پشت پا زدند

سیلی به همسر علی مرتضی زدند

چه حالی داره زائر تو مدینه

وقتی بقیع ویرون رو میبینه

جماعت این قبر امام معصومِ

توی بقیع خاک چهارتا مظلومِ

خاک و گرد و غبارش

یک زائر هم نداره

از دیوار و در اون

داره غربت میباره

ای وای از این غریبی

چهار تا قبر بدونه سایبونه

همون جاها یه قبر بی نشونه

زائر سرگردون حیرون می باره

تو مدینه شیعه یه گمشده داره

این شهر خیلی بی وفاست

تا می پیچه بوی یاس

می پرسه هر زائری

مادر قبر تو کجاست

ای وای از این غریبی

تموم غصه ی من توی سینه

مزار خاکی ام بنین

هر کی گرفتار خوب اونو می شناسه

میدونه این خانم مادر عباسه

واسه داغ پسرش عمری سوخته جگرش

آخه فهمیده عمود خورده به فرق سرش

ای وای از این غریبی

خلوتی بقیع کجا

شلوغی امام رضا

تو هر امام زاده میرم

 یاد مدینم به خدا

نه خادم و روضه خونی

نه گنبد و سایبونی

نمیشه پشت پنجرش

برا زیارت بمونی

امون از این مدینه

کاشکی رو خاکای بقیع

اشکای من گلاب میشد

کاشکی بجای قبرشون

سقف خونم خراب میشد

نه پرچمی داره بقیع

عجب غمی داره بقیع

کاشکی یه روز به هم بگیم

چه حرمی داره بقیع

 امون از این مدینه

روضه میخونن بی صدا

اشکا رو پنهون میکنن

زائرا رو با دل خون

از بقیع بیرون میکنن

بی اختیار تو مدینه

میفته دل یاد رضا

پنجره ی بقیع کجا

پنجره فولاد رضا

 امون از این مدینه

ایشالله اون روز که بیاد

منتقم کرب و بلا

مدینه دیدنی میشه

با پنج تا گنبد طلا

دیگه مدینه برامون

خونه مادری میشه

باب الحسین باب الحسن

بقیع چه محشری میشه

 امون از این مدینه

شبها وقتی مدینه غرق نوره

بقیع تاریکه و دل بیقراری

روزها میشه به عینه غربت و دید

وقتی حق زیارت هم نداری

کسی نیست بگیره خاکه بال کفترا رو

بگیره گرد و غبار تنه زائرا رو

این شبها یاد میکنن همه تو اوج غربت

حرم منوّره علی موسی الرضا رو

واای دلا غرق غمه

زمین شمیم ماتمه

خون میباره از چشا

که بقیع بی حرمه

ای وای از غریبی غریبی

شده رؤیای این روزا و شبهام

بقیع میشه مثل صحن علمدار

نقشه ی صحن بقیع تو دست آقاست

ما همه کارگریم و میکنیم کار

میاد از راه یه روزی سرور کل عالم

شیعه پیروز میشه با ذکر علی اعظم

روضه میخونه تویه بقیع همیشه آقا

میگیرم دم حسین حسین همیشه با هم