آئین مستان

وای وای وای

یارالی‌خانوم،یارالی‌خانوم...

یارالی خانوم ، گُلِ یاسِ ارغَوُونی

یارالی خانوم ، بمیرم که نیمه جُونی

یارالی خانوم ، بخدا هنوز جَوُونی

یارالی خانوم

یارالی خانوم ، پشت در چه بی بهونه

یارالی خانوم ، زدنت با تازیونه

یارالی خانوم ، جای دستِ رویِ گونه

یارالی‌خانوم

کوچه ، غوغا ، مادر ، تنها

نامرد ، دستش ، می رفت ، بالا

یارالی ننه ، یارالی ننه

وای وای وای ...

یارالی خانوم ، چرا قامتت خمیده

یارلی خانوم ، نَفَسِت چرا بُریده

یارالی خانوم ، کی زده به تو کشیده

یارالی‌خانوم

یارالی خانوم ، میری با یه قلب خسته

یارالی خانوم ، بسترت به خون نشسته

یارالی خانوم ، همه دنده هات شکسته

یارالی‌خانوم

بستر ، پُرخون ، صورت ، گُلگون

زهرا ، لیلا ، حیدر ، مجنون

یارالی ننه ، یارالی ننه

وای وای وای ...

یارالی حسین ، بدنت زخمیِ تیره

یارالی حسین ، موهاتو داره میگیره

یارالی حسین ، مادرت برات بمیره

یارالی حسین

یارالی حسین ، زدنت با سنگ و با مشت

یارالی حسین ، نداری عقیق و انگشت

یارالی حسین ، سَرِتُ بریدن از پشت

یارالی حسین

گودال ، جنجال ، پیکر ، پامال

خواهر ، رویِ ، تل رفت ، از حال

یارالی حسین ، یارالی حسین

وای وای وای ...

اگر بال و پرم بخشند بی زهرا نمی خواهم

وگر جان و سرم بخشند بی زهرا نمی خواهم

اگر روز قیامت از عطش جانم به لب آید

شرابِ کوثرم بخشند بی زهرا نمی خواهم

اگر آبِ بقا ریزند بی حیدر نمی نوشم

وگر چشم ترم بخشند بی زهرا نمی خواهم

اگر سلمان شوم بی مهر زهرا نامسلمانم

خلوصِ بوذرم بخشند بی زهرا نمی خواهم

اگر چون نخل خشکی باشم و از روضۀ رضوان

همه برگ و برم بخشند بی زهرا نمی خواهم

اگر از کلّ سادات ملک بر قلّۀ گردون

مقام برترم بخشند بی زهرا نمی خواهم

اگر بر مسندِ شاهی به بام عرش بنشینم

هزاران کشورم بخشند بی زهرا نمی خواهم

اگر از کثرت اشگِ سحر در خلوت شب ها

در دریا گوهرم بخشند بی زهرا نمی خواهم

اگر دائم بمیرم وز نفس های مسیحایی

روان بر پیکرم بخشند بی زهرا نمی خواهم

اگر با جام خضر از چشمۀ آب بقا، هر دم

حیات دیگرم بخشند بی زهرا نمی خواهم

کی ام من «میثمم» عمری گدای کوی زهرایم

و گر صد افسرم بخشند بی زهرا نمی خواهم

زهرا ، ببین بغض گرفته گلومُ

برگرد ، که دوریت سفید کرده مومُ

برگرد ، که خونه بی تو دلگیره

برگرد ، که حیدر بی تو میمیره

برگرد ، حسن بهونه میگیره

حالا که من پر از غم و دردم

من دور تابوت تو میگیردم

برگرد ببین درُ عوض کردم

با رفتنِ تو دل بی شکیبه

برگرد عزیزم حیدر غریبه

حیدر غریبه حیدر غریبه

فصلِ بهاره ، چرا تو خزونی

برگرد عزیزم ، تو خیلی جونی

جای تو نیست میونِ این تابوت

برگرد ایشاالله خوب میشه پهلوت

کشته منو زخم رویِ ابروت

از من نگیر نگاهِ کم سوتُ

با من نگفتی دردِ پهلوتُ

حق داشتی پوشوندی ازم روتُ

با رفتنِ تو دل بی شکیبه

برگرد عزیزم حیدر غریبه

دنبال جنازه با دلی چاک

هر چند دقم فتاد بر خاک

یک دست به سوی حی منان

دست دگرش به دوشِ سلمان

میریخت سرشک بر عزارش

میگفت علی به قبر یارش

که ای قبر امید حیدر هست این

پاکیزه گلِ پیمبر است این

حالا که تو گشته ای مزارش

ای قبر دگر نده فشارش

او صدمۀ بی شمار دیده

او در پسِ در فشار دیده

وسطِ شعلۀ کینۀ ، حسودا

بینِ تاریکیِ ناتموم دودا

صورتِ مادرم کبود شد .. کبودا

اثرِ شعله ها ، رو پَرِ چادره

دود بالا بره نفسش می بُره

ای خدا ضربه ها ضربه ها به کجا میخوره

آی آتیش .. سمتِ مسمار نرو

ای دَر .. سویِ دیوار نرو

ای میخ .. کلَنجار نرو

عمرِ خورشیدِ این خونه بی فروغ بود

سر ظهری چقدره این خونمون شلوغ بود

کاشکی اون ضربۀ به پهلو دروغ بود

دست به پهلو گرفت ، آروم آروم نشست

بابا فهمید چی شد دیگه چشماشُ بست

بینِ دیوار و در عاقبت بارِ شیشه شکست

این قصه .. اون که میدونیِ

خونه .. رو به ویرونیِ

دیوار .. چرا خونیِ

آی آتیش .. سمتِ مسمار نرو

ای دَر .. سویِ دیوار نرو

ای میخ .. کلَنجار نرو

این مصیبت چرا آخری نداره

حال مادر شاید خوب بشه دوباره

ضربۀ اون قلاف اگر که بزاره

زخمِ این ماجرا ضربۀ آخرِ

فاطمه راهیِ آخرین سنگرِ

سند روضۀ کوچه ها بازویِ مادرِ

تا مسجد .. میرسه آخرش

اما .. زخمِ بال و پرش

ای وای .. چی اومد سرش

آی آتیش .. سمتِ مسمار نرو

ای دَر .. سویِ دیوار نرو

ای میخ .. کلَنجار نرو

آخ مادر .. گفت هر جور شده باید علی رو رهاش کنم .. علی رو باید از چنگ این گرگها آزادش کنم .. اومد جلو مسجد ، دید شمشیر بالا سرِ علی گرفتن .. گفت اگه آقامُ رها نکنید موهامو پریشان میکنم .. سلمان یه مرتبه اومد گفت بی بی جان : آقا امیرالمومنین فرموده بسه .. گفت سلمان اومدم آقامُ رها کنم .. اما اگه علی میگه چشم بر میگردم .. (یه جمله بگم ) .. بچه یاد گرفت .. دید مادرش یه تنه از بین اون همه جمعیت باباش علی رو آزاد کرد برگردوند سمت خونه ...

کربلا زینب گفت منم‌ همین کارُ میکنم .. زود برم تو گودال هر جور شده حسینُ برگردونم .. منم دختر پهلو شکستۀ مدینه ام .. اما وقتی رسید گودال دید ..سری به نیزه بلند است ..

فاطمیه فصل غربت علیِ

فصلِ بیعتِ دوباره با ولیِ

فاطمیه راه عشقِ ، بیراهه نرو و برگرد

هرجا تو مهلکه بودیم ، فاطمیه زنده‌مون کرد

فاطمیه یادمون داد ، راه و رسم استقامت

فاطمیه یعنی باشیم ، سپرِ جونِ ولایت

فاطمیه یعنی باید دل بکنی تو از همه

بمونی پایِ انقلاب مردونه مثلِ فاطمه

رمز نجات شیعه‌ها ، ذکرِ قشنگ فاطمه

ترانۀ رو لب ما ، ذکر قشنگ فاطمه

یافاطمه یافاطمه ، یافاطمه یافاطمه

ایستادی تا پای جون پای امامت

چه قیامتی به پا شد از قیامت

مادرم به پشت در رفت ، که نگن علی غریبه

که نذاره توی خونه‌ش ، وا بشه پای غریبه

مادرم محسنشُ داد ، برایِ حفظ ولایت

واسه در سینه سپر کرد ، برای اصل امامت

فاطمیه یعنی باید واسه ولایت بمیریم

چه حیف شیعه باشیم و غیرِ شهادت بمیریم

رمز نجات شیعه‌ها ، ذکر قشنگ فاطمه

ترانه‌ی رو لب ما ، ذکر قشنگ فاطمه

یافاطمه یافاطمه ، یافاطمه یافاطمه

نَه چهل ساله که نهضت شده برپا

که هزار و چهارصد و چهل ساله زهرا

تو مدینه پشت اون در ، نهضتُ بنا میذاره

انقلابی که شروع کرد ، هنوزم ادامه داره

چیزی که نجاتمون داد ، ذکر ناب فاطمه بود

انقلاب ما یه درس از ، انقلاب فاطمه بود

شور قیام بی‌بی جون ، تو رگ شیعه جاری شد

به لطف ذکر فاطمه زمستونم بهاری شد

رمز نجات شیعه‌ها ، ذکر قشنگ فاطمه

ترانۀ رو لب ما ، ذکر قشنگ فاطمه

یافاطمه یافاطمه ، یافاطمه یافاطمه

آرزوی پر زدن با من پرم با تو

گریه های نیمه شب با من حرم با تو

نفس با من هوا با تو

دعا با من شفا با تو

نیاز کربلا با من

برات کربلا با تو

ای کس و کارم

به تو خیلی بدهکارم

دوسِت دارم

بی پناه و بی کسم مادر پناهم باش

آخرین امید شب های سیاهم باش

منو گریه منو زاری

منو روزهای بی یاری

فقط دلخوشم به اینم که

هوای نوکرو داری

آه دم آخر

به دادم می رسی مادر

دوسِت دارم

توی روضه تر نشد چشمی که مَحرم نیست

روضه تو کمتر از داغ مُحرّم نیست

چی میشه مادرم باشی

یه سایه رو سرم باشی

چی میشه که شب جمعه

به یادم تو حرم باشی

آه چه محزونی

هنوزم روضه می خونی

غریب آقا