آئین مستان

شال عزا رو دوشم

پیرهن سیا میپوشم

محرمت از راه اومد با اشک و آه

یا اباعبدالله

الهی که حاجتم رو بگیرم

برات امسال تو محرم بمیرم

غریب ارباب من

من که ثاراللهیم

سینه زنان راهیم

تا کربلای تو

ایوون طلای تو

پایین پای تو

یااباعبدالله

میگیرم باز روزی این دو ماهُ

یه کاری کن ببینم قتلگاهُ

غریب ارباب من

چشم من محفل اشک غم و اندوه عزاست

در حسینیه ی دل هیئت عشق تو به پاست

مَحرم روضه ی تو مُحرم بیت الله است

تا ابد پرچم سرخ حرمت قبله نماست

در شکوه و شرف و مرتبه و منزلت

جز خدایی به خدا هر چی بگوییم رواست

همه ی هستی خود را به میان آوردی

بی سبب نیست بهای تو و خون تو خداست

کشتگان غم تو زنده ی جاویدات است

بی گمان بانی عشق تو شدن عین بقاست

دل بریدن پر پرواز حسینیون است

هر که از خود بگذرد در سفر کرببلاست

یابن عم کوفه میا هیچ کس یار تو نیست

زین همه خلق یکی طالب دیدار تو نیست

میثم آسا به سردار هوادار توام

تا نگویند کسی میثم تمار تو نیست

یوسف فاطمه از کوفه حذر کن که دگر

غیر غم قافله ای بر سر بازار تو نیست

زان همه نامه نگاری که نوشتند بیا

یک نفر نامه نویس بر در دربار تو نیست

پادر این معرکه مگذار که جان در خطر است

برو آنجا که کسی در پی آزار تو نیست

فکر و رحمی به جوانی اکبر کن

ز آنکه رحمی به دل دشمن خونخوار تو نیست

گر بیایی به جز از خنجر و شمشیر و سنان

میزبان تو و عباس علمدار تو نیست

گربیایی هدف تیر شود اصغر تو

ایمن از باد خزان آن گل گلزار تو نیست

لااقل اهل حرم را تو به همراه میار

که حیا را خبری برسر اشرار تو نیست

تا که سیلی نخورد دختر دردانه تو

کوفه جای زن و فرزنددل افکار  تو نیست

آب مهریه زهرا ست ولی بر لب آب

قطره ای بهر لب خشک گهر بار تو نیست

دلی كه سینه زن هر شب محرم شد

صدای هر تپشش ذكر یا حسینَم شد

به یاد غربت یك لحظه تو این گونه

بساط گریه هر روز من فرا هم شد

شبی كه در دل من خیمه زد غم از هر سو

دلم حسینیه بغض و آه و ماتم شد

فدای زلف پریشان تو كه بر نیزه

برای قافله سالاری تو پرچم شد

فرشته مثل رقیه سیاه می پوشد

حسین سایه تو از سر همه كم شد

همیشه هر شب جمعه امید دارم كه

دوباره زائر شش گوشه تو خواهم شد

قسم به عشق كه رنگ حسین می گیرد

دلی كه سینه زن هر شب محرم شد

شاعر: یوسف رحیمی